Γύρισα!!!

   Και όμως,μετά από μακροχρόνιες διακοπές,επέστρεψα.Πραγματικά δεν έχω να πω τίποτα για αυτήν την απουσία μου εκτός από το ότι δεν είχα καθόλου έμπνευση για να γράψω.Και καμία ιδιαίτερη επιθυμία να ασχοληθώ ξανά  με αυτό το μπλογκ καθώς μου έτρωγε χρόνο από άλλες πιο σημαντικές ασχολίες όπως το να βλέπω anime,να διαβάζω manga και βιβλία,να ζωγραφίζω και που και που να ανοίγω και κανένα βιβλίο(ένας Θεός ξέρει πως έβγαλα 19 και 4/13 στο πρώτο τρίμηνο...και πως θα το διατηρήσω στα άλλα 2).Αλλά κάπου στην πορεία μου έλειψε αυτή η αίσθηση που μου πρόσφερε το να γράφω και έτσι πήρα την απόφαση να γυρίσω.Το πρόβλημα ήταν με ποιον τρόπο;Τι θα έγραφα;Η απάντηση μου δόθηκε χθες όταν έμαθα πως η αγαπημένη μου LadyRosenred έφτιαξε και αυτή ένα ιστολόγιο και σκέφτηκα γιατί να μην το διαφημίσω.

   Οπότε καταλάβετε γιατί το διαβάζετε αυτο αυτό,ε;Λοιπόν πατήστε εδώ και ρίξτε του μία ματιά.Μπορώ να βάλω το χέρι μου στην φωτιά ότι στο μέλλον θα διαβάσετε σπουδαία άρθρα!

  Αυτά προς το παρών!Σας υπόσχομαι και άλλη ανάρτηση σύντομα.Α,και καλά Χριστούγεννα(αν και καθυστερημένα).


ΥΓ1:Όχι άλλες κριτικές βιβλίων εκτός άμα διαβάσω κάποιο που μου κάνει εντύπωση και θέλω να το μοιραστώ.Συγνώμη,αλλά δεν μπορώ να το κάνω.

ΥΓ2:Ακούστε αυτό το τραγουδάκι!Είναι τόσο χαριτωμένο!

Δεν έχω ίντερνετ!Αυτός είναι ο λόγος που δεν γράφω,οπότε συγχωρήστε με για την απουσία μου αυτή!

What a lot we lost when we stopped writing letters.You can't reread a phone call.

   Λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με τη διαδικασία του να στέλνεις γράμματα.Με το να περιμένεις με ανυπομονησία την απάντηση σου.Με το να σκίζεις βιαστικά τον φάκελο και να βγάζεις από μέσα φύλλα γεμάτα από γνωστούς γραφικούς χαρακτήρες.Με το να ανυπομονείς να απαντήσεις για άλλη μία φορά.Με το να ξαναδιαβάζεις τα ίδια γράμματα μετά από καιρό.Και,τέλος,να ξαναζείς το ίδιο καρουζέλ συναισθημάτων άλλη μία φορά.

   Θυμάμαι από μικρή πως η μαμά μου συνήθιζε να μαζεύεται με τις φίλες τις και να διαβάζουν μαζί γράμματα που έστελναν η μία στην άλλη την περίοδο των σπουδών τους.Ολόκληρες κυριακάτικες ώρες γέμιζαν με αυτόν τον τρόπο,με γέλια και αναμνήσεις πάνω από καφέδες και,κιτρινισμένα πλέον από τον χρόνο,χαρτιά.Μέσα από αυτά τα γράμματα έμαθα πολλά πράγματα για τη μαμά μου και αυτό γιατί εκεί μέσα έβγαζε τον νεανικό της εαυτό.Έγραφε τα νέα της,τις προσδοκίες της και γενικά φαινόταν διαφορετική από ότι την είχα συνηθίσει.Πιο ήρεμη και χαλαρή.Λογικό,αφού μέσα στα γράμματα μπορείς συχνά να εκφραστείς καλύτερα.Τότε πήρα την απόφαση να επικοινωνώ και εγώ κάποια στιγμή στη ζωή μου μέσω αλληλογραφίας.Δυστυχώς,μετά το ξέχασα.

   Τι κρίμα που οι περισσότεροι χρησιμοποιούν μόνο τα τηλέφωνα.Θέλω να πω,είναι βολικά και γρήγορα αλλά δεν συγκρίνονται με την αλληλογραφία.Αν δεν με πιστεύετε δοκιμάστε το...και θα με θυμηθείτε.

   Και τώρα με συγχωρείτε που δεν θα γράψω περισσότερα αλλά πρέπει να απαντήσω σε ένα γράμμα....

   

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς!

Μακροπρόθεσμα, ο απαισιόδοξος μπορεί να αποδειχθεί σωστός, αλλά ο αισιόδοξος περνάει καλύτερα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.


Ο αισιόδοξος βλέπει το τριαντάφυλλο και όχι τα αγκάθια του. Ο απαισιόδοξος κοιτάζει τα αγκάθια χωρίς να βλέπει το τριαντάφυλλο. 


Η ευτυχία εξαρτάται από τον εαυτό μας


Η μοναδική απόλαυση στον κόσμο είναι να ξεκινήσεις. 

Οι στιγμές χαράς που απολαμβάνουμε μας πιάνουν απροετοίμαστους. Δεν είναι ότι τις κατακτάμε αλλά ότι μας κατακτάνε.

Ξυπνάω κάθε πρωί με μια μεγάλη επιθυμία να ζήσω χαρούμενα.

Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους.

Δεν υπαρχει κλειδι για τη αισιοδοξία. Η πορτα ειναι παντα ανοιχτη

Είμαστε η μεγαλύτερή μας έκπληξη

Η διαρκής αισιοδοξία πολλαπλασιάζει τη δύναμη.

Στη ζωή υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι. Οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο. Αν όμως η ανθρωπότητα έφτασε ως εδώ, αυτό το χρωστάει στους αισιόδοξους. 

Η λάσπη είναι η αρχή για να χτίσεις έναν πύργο.

Το παν δεν είναι να αποφεύγεις την καταιγίδα, αλλά να μη χάσεις τη ζωή σου μέσα σ αυτήν. Μετά ο ήλιος ξαναβγαίνει και η ζωή συνεχίζεται.

Μην αφήσεις το κύμα να σε βγάλει όπου θέλει. Δες πως κινείται , και χάραξε τη δική σου πορεία.

Η τύχη δεν βοηθάει ποτέ αυτούς που δεν βοηθούν τον εαυτό τους.

Ζώντας στο παρελθόν

   Πριν λίγες μέρες έκανα μία τρομαχτική διαπίστωση.Ότι και να συμβαίνει,εγώ είμαι πάντα αρνητική.Δεν θέλω να κάνω τίποτα.Απολύτως τίποτα.Είτε αυτό είναι μία βόλτα στο Ηράκλειο είτε να πεταχτώ στη Νανά και τη Μαρία για να μην είμαι μόνη μου.Οι συζητήσεις μου με τη μαμά μου πάνε κάπως έτσι:

-Sugar-chan,γιατί δεν πας λίγο πάνω στη Νανά;Να σηκωθείς και από αυτόν τον υπολογιστή!
-Μπα,βαριέμαι...
-Μα δεν κανείς και τίποτα άλλο!Όλο βαρίεσαι!Πέρυσι με είχες πρήξεις πως ήθελες βόλτες και τώρα που μπορείς να απολαύσεις φύση και καθαρό αέρα δεν βγαίνεις από το δωμάτιο!Σου αρέσει να είσαι μόνη σου;
-Ναι. 
 
   Και είναι αλήθεια.Εδώ μου αρέσει να είμαι μόνη μου.Τουλάχιστον,παραπάνω από όταν ήμουν στην Αθήνα.Κάθομαι και ή σκαρώνω ιστορίες στο μυαλό μου ή θυμάμαι τη ζωή μου πέρυσι λες και είμαι ηλικιωμένη και θυμάμαι την παιδική μου ηλικία.Αλλά αλήθεια τα πράγματα πέρυσι ήταν τόσο διαφορετικά.Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως 12 μήνες μετά όλα θα έμοιαζαν λες και πέρασαν αιώνες.Όχι μόνο για εμένα αλλά και για τους περισσότερους γνωστούς μου.Αυτό είναι το αγαπημένο μου θέμα σκέψης.Πως θα έμοιαζαν τα πράγματα αν δεν είχα φύγει;Αν δεν είχαν συμβεί όλες αυτές οι αλλαγές;

   Τώρα,φοβάμαι πως σας έχω δώσει την εντύπωση πως η ζωή μου εδώ είναι απολύτως χάλια και δεν υπάρχει τίποτα θετικό.Αντιθέτως,η ζωή μου είναι κανονική,απλά όχι τόσο ενδιαφέρουσα όσο πέρυσι.Δεν είναι αυτό το πρόβλημα.Το θέμα είναι πως υπάρχουν θετικά,ΕΓΩ αρνούμαι να τα δω και να τα αναγνωρίσω!Εθελοτυφλώ και αυτό είναι που με τρομάζει.Δεν είναι πως το μέρος αυτό δεν έχει πράγματα να ασχοληθείς.Άλλα πράγματα δεν έχει...

   Δεν έχει μία Εύα να είναι η καλύτερη και η πιο awesome nee-chan του κόσμου.Δεν έχει μία Κωνσταντίνα να σε καθησυχάζει και να συμπεριφέρεται σαν άγγελος.Δεν έχει μία Babaloo να χοροπηδάς μαζί της,όταν είστε ενθουσιασμένες.Δεν έχει έναν Θοδωρή να ακολουθείς από πίσω και να ελπίζεις πως κάποια μέρα τα τιρκουάζ μάτια αυτά θα πέσουν πάνω σου.Δεν έχει έναν Φίλιππο να σε πέρνει τηλέφωνα 12 τα μεσάνυχτα.Δεν έχει μία Δανάη και μία Αγγελική να γελάτε μαζί στα Αγγλικά.Δεν έχει μία Χριστίνα να μιλάτε για χίλια δύο πράγματα και να κάνετε καλαμπούρια.Δεν έχει  ένα Δάλλα να σε κάνει να σκας στα γέλια.Δεν έχει μία Patty να σου τραγουδάει και να σου μιλάει για Harry Potter.Δεν έχει ένα Δημήτρη να είναι ένας απίστευτα γλυκός tsundere.Δεν έχει εκείνο το κορίτσι με τα μεγάλα μάτια γεμάτα παιδική αθωότητα και χαρά,με το χαμόγελο των 100 watt και το μυαλό της γεμάτο όνειρα.Ήταν γεμάτη ελπίδες για το μέλλον και η ψυχή της ήταν τόσο φωτεινή όσο η πόλη που έβλεπε τα βράδια από τη τζαμαρία της.Που εμπιστεύοταν τους άλλους ακόμα και αν ήξερε πως θα την πλήγωναν.Εκείνο το κορίτσι που πολύ πριν γίνει SugarPinkSunFlower,ζούσε για το μέλλον της και όχι για το παρελθόν.

   Nαι,ξέρω πως αυτό δεν είναι σωστό.Ξέρω πως κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να αφήσω πίσω το παρελθόν και να προχωρήσω.Όχι,όχι να ξεχάσω.Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτά τα χρόνια που έζησα στην Αθήνα,πιθανόν γιατί ήταν από τα καλύτερα μου.Αλλά θα αναγκαστώ να προχωρήσω.Ακόμα και αν αυτό με κάνει να αισθάνομαι πως έτσι προδίδω όλα τα άτομα που ξέρω εκεί.Αυτό που με ανησυχεί είναι,πότε θα γίνει αυτό;

And I find it kind of funny,I find it kind of sad

The dreams in which I'm dying are the best I've ever had.

   

Βιβλίο της εβδομάδας-Ο μαγικός κύκλος της katherine Neville

   Το ξέρω πως έπρεπε να το είχα γράψει την Κυριακή αλλά πραγματικά δεν προλάβαινα!Έχω τόσο λίγο χρόνο πλέον που δεν μπορώ να γράφω κάθε βδομάδα για ένα βιβλίο.Για αυτό το λόγο αποφάσισα να γράφω κριτική κάθε δύο βδομάδες!Ελπίζω πως αυτό τουλάχιστον θα το καταφέρω....Λοιπόν,όπως σας είχα υποσχεθεί πριν καιρό,ήρθε η ώρα για το Μαγικό Κύκλο,της οικείας πλέον σε αυτό το blog,K.Neville.

   Γραμμένο με τον ίδιο τρόπο όπως το Οχτώ,ο αναγνώστης μεταφέρεται μία στο παρελθόν και μια στο παρόν.Η κύρια πρωταγωνίστρια είναι η Άριελ Μπεν,βλέπει τη ζωή της να καταρρέει όταν μαθαίνει πως ο ξάδελφος της δολοφονήθηκε.  μυστηριωδώς.Αυτό την αφήνει κληρονόμο σε κάποια μυστήρια έγγραφα,τα οποία γίνονται η αρχή ενός ταξιδιού στις ηπείρους και στον χρόνο.Το άλλο μισό του βιβλίου διαδραματίζεται την εποχή του αυτοκράτορα Τιβέριου,ο οποίος αναλαμβάνει να λύσει ένα μυστήριο επίσης.Σιγά σιγά και οι δύο έρχονται αντιμέτωποι με ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ανθρωπότητας.

   Το πρώτο βιβλίο της Neville που διάβασα.Πρέπει να πω πως με είχε ενθουσιάσει το στυλ γραφής της.Αν και είναι πολύ ευχάριστο και ωραίο βιβλίο,με ανατρεπτική πλοκή έχει κάποια μειονεκτήματα.Πρώτον,για το τι έγραφαν τα χαρτιά αφιερώνει πολύ λίγες παραγράφους!Ακόμα δεν κατάλαβα τι ήταν ακριβώς.Επίσης παρουσιάζει κάποιες ιστορικές ανακρίβειες,τις οποίες δεν μπορώ να πω εδώ,γιατί περιέχουν spoilers.Αυτά είναι τα κύρια αρνητικά του βιβλίου.Κατά τα άλλα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.

So,how is Sugar-chan doing???

   Και πάνω που αρχίσατε να αναρωτιέστε που χάθηκα και εγώ,να'μαι πάλι!Επιτέλους βρήκα τον χρόνο να ασχοληθώ λίγο με το μπλογκ μου.Η αλήθεια είναι πως λόγω έλλειψης χρόνου και έμπνευσης το έχω παραμελήσει τελευταία...Αλλά τουλάχιστον σήμερα μπόρεσα να γράψω κάτι!Λοιπόν,εδώ είναι το σημείο που σας ενημερώνω πως αυτή δεν είναι από τις σοβαρές αναρτήσεις μου.Οπότε καλό είναι να μην συνεχίσετε αν δεν έχετε όρεξη να διαβάσετε τις χαζομάρες μου.
 
   Λοιπόν,είναι γενικά μία πολύ μη παραγωγική εποχή της ζωής μου.Έχει αρχίσει να με επηρεάζει η ρουτίνα και έχουν πέσει τα επίπεδα φαντασίας μου.Και για μένα φαντασία=ζωή...οπότε νιώθω σαν να μην ζω.Κάθε μέρα είναι σαν όλες τις άλλες και είτε περνάνε είτε όχι,είναι το ίδιο για μένα.Μου λείπουν και τρομερά οι κολλητές μου....ειδικά η nee-chan μου,η Κωνσταντίνα και η Χριστίνα...μου λείπουν τόσο τόσο πολύ!Νιώθω σαν χρυσόψαρο που ζω σε μία λίμνη με ήσυχα νερά και περιμένω κάτι να τα ταρακουνήσει λιγάκι.Έχουν αρχίσει και τα κρύα....και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου...για αυτό θα βάλω εδώ τα 5 πράγματα που με κάνουν λίγο καλύτερα....

5 πράγματα που με κάνουν καλύτερα αυτήν την εποχή


5.Τσάι

   Ναι,έχω φάει κόλλημα με το τσάι!Παρόλο που δεν πλησιάζω καφέ που να με παρακαλάνε(μία φορά είχα πίει και δεν μπορούσα να κάτσω κάτω για κάτι ώρες)ποτέ δεν θα πω όχι σε ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι.Μέχρι τώρα το αγαπημένο μου είναι το Earl Gray,έχει την πιο ωραία μυρωδιά από όλα.Κάθε απόγευμα,κατεβαίνω στην κουζίνα και το πίνω με την ηρεμία μου.Είναι μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες.

   Αν και κάποιες φορές το απατώ με την σοκολάτα^_^"...

4.Vodka

   Μην με περάσετε για καμία αλκοολικιά!Απλά πάντα είχα μία ιδιαίτερη αγάπη για την βότκα(και το Hetalia μαζί με το Οχτώ δεν βοήθησαν και πολύ να την ξεπεράσω)!Τρελαίνομαι,ειδικά με τέτοιον καιρό να πίνω βότκα,ανέρωτη βέβαια!Αν και πίνω μόνο όταν πίνουν οι γονείς μου ή είμαι με καμία ξαδέλφη που πίνει και μου δίνουν και εμένα λίγη.

3.Σοκολάτα

   Είναι ωραία που επιτέλους ξανατρώω σοκολάτα!Το καλοκαίρι πάντα μου λείπει,παρόλο που έχουμε τα παγωτά.Είναι κρίμα που δεν έχουμε κανένα μαγαζί κοντά για να μπορώ να παίρνω κάθε μέρα.δεν πειράζει,γιατί όταν τρώω μία στο τόσο μου φαίνεται καλύτερη!

2.Γάντια και κασκόλ

   Τα αγαπημένα μου χειμωνιάτικα αξεσουάρ!Είναι τόσο χαριτωμένα!Λατρεύω να τα αγοράζω!Αλλά ακόμα πιο πολύ μου αρέσει να φοράω ένα κασκόλ και όταν κοκκινίζω ή ντρέπομαι να κρύβω τη μύτη μου μέσα του.Και να κοιτάω τα χέρια μου μέσα στα σφιχτά γάντια και να αισθάνομαι σαν κυρία της αριστοκρατίας!

1.Anime

   Γενικά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς άνιμε χειμώνα-καλοκαίρι,αλλά τέτοια εποχή θέλω να βλέπω πιο πολύ άνιμε μυστηρίου.Και τώρα δεν έχω ιδέα ποίο να αρχίσω!Πρέπει βέβαια να δω την δεύτερη ταινία του Neon Genesis Evangelion αλλά μετά;Η επόμενη ταινία βγαίνει σε ένα χρόνο!Θεέ μου!Αν δεν αρχίσω άλλο άνιμε σύντομα θα φρικάρω!Και δεν θα σας αρέσει!

 Αυτά!Α,και το Sugar-chan είναι το υποκοριστικό του username μου για όποιον δεν το κατάλαβε!Σκέφτομαι να το κάνω το nickname μου(εκτός από το μαφία που μου κόλλησε ένας ξανθομπούμπουρας).Bye bye!

  

Βιβλίο της εβδομάδας-Πικρή Σοκολάτα της Μύριαμ Πρέσλερ

   Πώπω γίνεται όλο και πιο δύσκολο να γράφω στο μπλογκ!Το σχολείο μου τρώει τόση πολλή ώρα....ας ελπίσουμε πως θα γίνει τίποτα για να βρω λίγο χρόνο παραπάνω....και έμπνευση....γιατί και τα δύο απουσιάζουν αισθητά απο τη ζωή μου...Τέλος πάντων,αρκετά γκρίνιαξα,ώρα να μιλήσω για το βιβλίο αυτής της εβδομάδας,δηλαδή την Πικρή Σοκολάτα από την Μύριαμ Πρέσλερ.

   Η πλοκή είναι πολύ απλή.Η ιστορία εξελίσσεται γύρω από την Εύα,μία κοπέλα με αρκετά παραπάνω κιλά από αυτά που θα ήθελε.Εμείς την ακολουθούμε για ένα μικρό διάστημα της ζωής της και παρακολουθούμε την προσπάθεια της να αδυνατίσει,να έρθει πιο κοντά με τις συμμαθήτριες της και τη γνωριμία της με τον Μάρκους.Βλέπουμε τις σκέψεις της για τον εαυτό της και το πόσο θέλει να αλλάξει.Θα τα καταφέρει;

   'Ενα μικρό διήγημα,μόλις 150 και κάτι σελίδων που διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα.Μία ωραία ιδέα για όσους ξεκινάνε το διάβασμα.Γραμμένο με λιτό τρόπο,η Μύριαμ Πρέσλερ μας μαθαίνει πως για να σε αποδέχονται οι άλλοι δεν χρειάζεται να είσαι αδύνατη σαν κλαράκι.Κάτι πολύ σημαντικό που πολλοί ξεχνάνε.

Without music life would be a mistake part 2

   Λοιπόν αυτό είναι το δεύτερο μέρος της ανάρτησης με τα αγαπημένα μου τραγούδια και όπως είχα πει και στο part 1,αυτό το part είναι αποκλειστικά για ιαπωνικά τραγούδια.....Γιατί,αγαπητοί αναγνώστες,ποία otaku δεν έχει αγαπημένα ιαπωνικά τραγούδια;Ξέρω πως σε πολλούς ανθρώπους,ακούγεται τόσο περίεργο το να σου αρέσουν τα ιαπωνικά,που απλά γελάνε μαζί σου κατευθείαν.Χωρίς ούτε καν να τους δώσουν μία ευκαιρία.Αυτό,από ότι αντιλαμβάνεστε είναι πολύ λάθος.Ακόμα και αν στο τέλος δεν σου αρέσει,έχασες κάτι που δοκίμασες;Για αυτό θέλω να δώσω και σε εσάς την ευκαιρία να ακούσετε ιαπωνική μουσική.Και αν δεν σας αρέσει,έχετε άποψη πάνω σε ένα ακόμα θέμα!Ξεκινάμε!

Bad Apple-Touhou

   H πιο πρόσφατη μου εμμονή...απλά με το που το άκουσα το ερωτεύτηκα.Οι στίχοι είναι υπερβολικά καταθλιπτικοί και μου αρέσει η αντίθεση που δημιουργούν με τη χαρούμενη μουσική.Ένα τραγούδι που ταιριάζει σε πολλά γούστα....

Zankoku no tenshi no thesis-Yoko Takahashi 

   Ή αλλιώς,το opening του Neon Genesis Evangelion....Ένα πιο ιδιαίτερο τραγούδι,που σου παίρνει λίγο καιρό μέχρι πραγματικά να καταλάβεις την αξία του.Προσωπικά,το βρίσκω ένα από τα καλύτερα openings.

Shissou-Last Alliance

   Δυστηχώς το μόνο βίντεοστο οποίο είχε καλή ποιότητα ήταν αυτό...Το ξέρω πως έχει σκηνές από το Ouran αλλά αυτό δεν έχει σημασία,σωστά(πείτε ναι,πείτε ναι...);Το ακούω κάθε φορά που νιώθω άσχημα.Δεν ξέρω γιατί,αλλά πάντα καταφέρνει να με κάνει καλύτερα.Μάλλον φταίνε οι αισιόδοξοι στίχοι.

Hana wa sakura-Ikimomo Gakari

   Δεν έχω λόγια...απλά το λατρεύω....όπως και το συγκρότημα...Το έχει συνδυάσει με υπέροχες αναμνήσεις και έτσι δεν μπορούσα παρά να το βάλω.....

Tsuki no waltz-Mio Isayama

   Πραγματικά σε ταξιδεύει.Σε οδηγεί σε έναν κόσμο κατάδικο.Ένα κόσμο μαγείας όπου όλα είναι υπέροχα και θαυμαστά.Ένα μικρό αριστούργημα.....

Ash like snow-The brilliant green

   Θα παραθέσω μόνο τους στίχους και θα καταλάβετε γιατί μου αρέσει...

The sky is dyed red by the ebony darkness,
And the distant stardust swallowed up,
In this transient moment as the snowing ashes fall.

I watched it through the window of grief.
I never dreamed
I stand frozen.
there... I come for you.

My hopes were alone in the desolate night sky,
They soared high until they were crushed.
Each time the world changes shape,
The things I want to protect,
I end up breaking them.

Oh, the sinful darkness tugging at my heartstrings,
Your voice is like anaesthesia,
Coldly, it robs me of my senses.

No matter how we pursue our differences,
It never ends.
Why do I have to fight?

Even if the light is extinguished,
Even if this earth disintegrates,
I won't ever forget:
That tiny wish,
It will guide us to our ideal place.

there I come for you yeah
Ash Like Snow
is falling down from your sky
Ash Like Snow
Let me hear...
why I have to fight?

My hopes were alone in the desolate night sky,
They soared high until they were crushed.
In exchange for glory that triumphs over darkness,
I have given up many things I sought to protect.
(It's falling from your sky)
This is too futile.
(Baby I come for you)

Every time the scattered broken pieces cut me, Deep down in my closed heart, I choose to grow stronger. And I came this far.

   Απολαύστε!

Βιβλίο της εβδομάδας-Vampire & Succubus της Richelle Mead

   Και αυτή είναι άλλη μία εβδομάδα όπου προλαβαίνω στο τσακ να γράψω κριτική...με τόσα πράγματα να σκεφτώ δεν είχα ούτε χρόνο ούτε όρεξη για βιβλία γενικά(ΣΟΚ!).Αλλά τέλος πάντων εδώ είμαστε,σε άλλο ένα βιβλίο.Αυτή τη φορά επέλεξα το πρώτο από μία πολύ γνωστή σειρά βιβλίων της Richelle Mead,το Vampire&Succubus.

   Το βιβλίο επικεντρώνεται γύρω από τη Georgina Kincaid,μία succubus,δηλαδή μία δαίμονα που μπορεί να αλλάζει τη μορφή της κλέβοντας ζωτική ενέργεια από ανθρώπους μέσω της ερωτικής επαφής.Η  Georgina εργάζεται σε ένα βιβλιοπωλείο τη μέρα,ενώ το βράδυ είτε απολαμβάνει τη παρέα των άλλων αθάνατων φίλων της(δαιμόνια,βαμπίρ) είτε διεφθείρει ανθρώπινες ψυχές.Έτσι ζει μία,σχεδόν,ήρεμη ζωή.Όμως,όταν οι φίλοι της αρχίζουν ο ένας μετά τον άλλο να πέφτουν θύματα ξυλοδαρμού ή και φόνου κάποιου κυνηγού αθανάτων η ζωή της δεν είναι και τόσο ήσυχη πια.Την ίδια χρονική περίοδο γνωρίζει δύο άντρες που την πολιορκούν.Ο ένας,ο γοητευτικός Ραμόν,ότι ψάχνει κάθε γυναίκα.Ο άλλος,ο ντροπαλός και γλυκός ξένος,που αποκαλύπτεται πως είναι ο αγαπημένος της συγγραφέας.Θα μπορούσε η Georgina να έχει ερωτευτεί πρώτη φορά;

   Θα ήθελα να αρχίσω λέγοντας πως μου άρεσε πολύ το setting.Από τον τίτλο,θεώρησα πως ήταν άλλη μία από αυτές τις,πλέον κλισέ,ιστορίες οπού κοπέλα γνωρίζει βρικόλακα και γεννιέται η πραγματική(αλλά και απαγορευμένη) αγάπη.Αυτό όμως δεν είχε τα βαμπίρ παρά σε δεύτερο ρόλο,χωρίς τεράστια σημασία στο στόρυ.Μπορώ να πω πως ήταν σε γενικές γραμμές ένα διασκεδαστικό βιβλίο.Μου φάνηκε καλό το στυλ γραφής,αν και σε κάποια σημεία κουραζόμουν.Τώρα για τους χαρακτήρες,δεν συμπάθησα τη Georgina(το γιατί ακόμα το ψάχνω) σε αντίθεση με το Σεθ και το Ραμόν,τους οποίους ένιωσα σε πολλές στιγμές.Άσε που κατάλαβε ποίος τους κυνηγούσε από την αρχή σχεδόν.Η αλήθεια είναι πως μάλλον δεν θα διαβάσω τη συνέχεια αφού μου αρκεί αυτό το τέλος.

 Θα σας το πρότεινα αν δεν έχετε κάτι άλλο να διαβάσετε,αλλά μην περιμένετε ΤΟ μυθιστόρημα.Επίσης,καλό θα ήταν να το αποφύγετε αν οι ερωτικές σκηνές και υπονοούμενα σας κάνουν να νιώθετε άβολα.

 

Thinking is the greatest torture in the world

 

   Έχετε δοκιμάσει ποτέ να ανάψετε φωτιά μέσα σε ένα σπίτι λουσμένο στη βενζίνη.Λογικά όχι.Ξέρετε όμως τι θα συμβεί αν το κάνετε σωστά;Η απόλυτη καταστροφή...Σε περίπου τέτοια κατάσταση βρίσκεται το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό.Και έχω βρει ποίος έβαλε την φωτιά.Για όλα φταίει ένα anime,και πιο συγκεκριμένα ένας χαρακτήρας.O Kaworu nagisa.

   Εντάξει,από τη στιγμή που εμφανίστηκε είχε έναν περίεργο αέρα και καταλάβαινες πως κάτι έτρεχε μαζί του.Πως θα ήταν κάποιος σημαντικός.Θέλω να πω,στο anime,το βρήκε ο Shinj δίπλα στην θάλασσα,πάνω σε ένα βράχο(όλα γύρω τους συντρίμμια εν τω μεταξύ),να σφυρίζει την ωδή στη χαρά του Μπετόβεν.Και στο manga,τον βρήκε πάλι μέσα σε ερείπια,να παίζει σε ένα πιάνο την ίδια μελωδία.Οκ,φάνηκε πως ήταν ιδιαίτερος,με τέτοιο ντεμπούτο δεν θα μπορούσε να είναι ο γιος του περιπτερά.Αλλά ποιος το περίμενε να με επηρεάσει τόσο πολύ;

   Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να αναφέρω είναι η σκηνή με το γατάκι.Λίγο αφού συστήνεται στον Shinji βλέπει ένα γατάκι που τον ακολουθούσε,το οποίο διώχνει ο Shinji καθώς δεν μπορεί να το φροντίσει.Εκείνη τη στιγμή,o Kaworu,πήρε το γατάκι στα χέρια του με απόλυτη φυσικότητα και το έπνιξε....Όταν ρωτήθηκε γιατί το έκανε αυτό,εξήγησε πως πού απλά,το θεώρησε καλύτερο να το σκοτώσει γρήγορα παρά να το αφήσει να πεθάνει της πείνας.

   Εννοείται πως είχα σοκαριστεί και εκείνη τη στιγμή θύμωσα μαζί του.Μετά όμως με απασχόλησε πολύ και αφού ήμουν μπερδεμένη,ρώτησα τη γνώμη μίας συμμαθήτριας μου.Εκείνη μου είπε πως δεν θεωρεί ότι ήταν σωστό,αφού δεν είχε το δικαίωμα να το σκοτώσει.Μπορεί κάποιος να το βοηθούσε.Δηλαδή όπως είχε πει και η μαμά του Shinji "He has a chance to be happy anytime because he's alive.".Εγώ το σκέφτηκα λίγο περισσότερο και κατέληξα στο εξής συμπέρασμα.

   Ο Kaworu είχε,κατά τη γνώμη μου,δίκιο και ήταν προτιμότερος ο γρήγορος θάνατος.Όμως,πόσοι από εμάς θα το σκότωναν,ακόμα και αν συμφωνούσαμε;Εγώ πάντως,δεν θα άντεχα τις ενοχές.Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα χειροτέρευα την κατάσταση του γατιού για να μην φορτώσω ενοχές την δικιά μου ύπαρξη;Και μετά θα έλεγα πως,τάχα μου,έκανα το σωστό.Αλλά δεν νομίζω να είχα δίκιο.

   Ας περάσω σε κάτι άλλο.Θα πρέπει να σας ενημερώσω πως στο Neon Genesis Evangelion υπάρχουν κάποια πλάσματα,οι Άγγελοι,οι οποίοι υποτίθεται πως είναι 17 και ο Kaworu είναι ο τελευταίος από αυτούς.Οι Άγγελοι αυτοί θέλουν να καταστρέψουν την ανθρωπότητα και ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστούν είναι τα Ευαγγέλια,γιγάντια ρομπότ που οδηγούν μόνο 14χρόνα παιδιά χωρίς μητέρα.Ο Kaworu λοιπόν αναφέρεται στην ανθρωπότητα ως Lilim,δηλαδή,ο 18ος άγγελος!Ο ίδιος λέει "The Evas series was born from Adam.Humans must abhor their existence.Lilim try to survive even if it means using the thing they hate.I do not understand them."

   Ο Kaworu δεν είναι ο μόνος που δεν μπορεί να καταλάβει την ανθρωπότητα.Ούτε εμείς οι ίδιοι μπορούμε.Οι περισσότεροι από εμάς,νομίζουν πως οι άνθρωποι είναι τέλεια πλάσματα,που αντιδρούν με την λογική.Παρ'όλα αυτά,εγώ η ίδια έχω τρομάξει κάμποσες φορές όταν πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται κάποια πράγματα.Πραγματικά,είναι λες και το ψέμα,ο εγωισμός και η κακία είναι μέρος του εαυτού μας από την αρχή!Είμαστε οι μόνοι οι οποίοι μπορούμε να μισήσουμε το είδος μας.Οπότε,μάλλον θα έπρεπε να ασχοληθούμε πρώτα με την ψυχή μας και μετά να περάσουμε σε μεγαλύτερα ζητήματα.Άλλωστε,όποιος δεν αγαπάει τον εαυτό του,δεν μπορεί να αγαπήσει και να εμπιστευτεί στα αλήθεια τους άλλους.

   Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας.Είμαι τόσο μπερδεμένη και χρειάζομαι να ακούσω διάφορες γνώμες για να ηρεμήσω λίγο.Πραγματικά πιστεύω πως αν σκεφτόμουν λιγότερο θα ήμουν πιο χαρούμενη.Δεν θα ζοριζόμουν από τόσα άσχημα πράγματα.

ΥΓ:Για να πω κάτι πιο χαρούμενο.Εμπνεύστηκα από το άρθρο της Creepy Dreamer και αποφάσισα να ζωγραφίσω σχέδιο και πάλι!Και αφού ο Kaworu μονοπωλούσε το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες...voila!

Αξιολύπητη

Ήταν ένα ασυνήθιστο κορίτσι.

Ήταν σαν φωτιά και τον πάγος,γλυκιά και ξινή:ήταν αξιαγάπητη αλλά και τόσο μισητή την ίδια στιγμή.Ήταν,σαν οφθαλμαπάτη.Όχι πραγματική,αλλά ούτε αποκύημα της φαντασίας.

Η ίδια,δεν είχε ιδέα ποίος ήταν ο σκοπός της,ή ποιος ο λόγος για αυτή την άδεια,περίεργη αίσθηση στη καρδιά της.

Ήταν λυπημένη;

Είχε τους λόγους της να είναι αξιολύπητη.

Ασυγχώρητη.

Λαχταρούσε την προσοχή των άλλων;

Το καημένο κορίτσι θα προτιμούσε να είχε μοναδικούς φίλους τις σκιές από το να τριγυρίζεται από φίλους.

Μισούσε τον εαυτό της,θεωρώντας τον ανάξιο.

Στο μυαλό της,δεν είχε σημασία.

Παρ'όλα αυτά φοράει ένα χαμόγελο,

Γελάει και αστειεύεται γύρω από αυτούς που αποκαλεί φίλους της,

Κλειδώνοντας τον εαυτό της όλο και πιο μακρυά με κάθε συνάντηση.

Ήταν λες και μπορούσες να αποκαλύψεις τα πάντα γι'αυτή,

Αλλά στην πραγματικότητα να μην ξέρεις τίποτα απολύτως για το ποία ήταν.

Ωστόσο,ούτε εκείνη ήξερε ποία ήταν,

Και αυτό την έτρωγε ζωντανή.

Μην γνωρίζοντας το σκοπό της σε αυτό τον πλανήτη,

Δήλωνε πως ήταν δυνατή,

Σίγουρη για το ποία θα γινόταν.

Συναισθηματικά ασταθής,

Ωστόσο,ένα από τα πιο σκληρά άτομα που θα μπορούσες να γνωρίσεις.

Τον πόνο,την αγωνία,αποδοκίμαζε κάθε είδους αδυναμία,

Αλλά ήταν ένας από τους  πιο αδύναμους ανθρώπους που ήξερε.

Ευαίσθητη,πληγωμένη,

Ανίκανη να κρατήσει κοντά της τα άτομα για τα οποία νοιάζονταν.Φοβόταν τόσο πως θα τους πλήγωνε.

Πιστεύοντας πως δεν είχε δικαίωμα να είναι κοντά τους.

Μόνη στο μυαλό της,ξεχνώντας πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να την πλησιάσουν.

Άνθρωποι που θέλουν να την γνωρίσουν.

Εκείνος προσπάθησε.

Αλλά αυτή αρνιόταν,υποστηρίζοντας πως ήταν καλά,

Τέλεια.

Αποδείχθηκε λάθος όταν έσπασε μία μέρα,

κουρασμένη από τον ίδιο της τον εαυτό.

Εκείνος ήταν εκεί,ήθελε να την βοηθήσει,

Νοιαζόταν.

Τον έσπρωξε μακρυά της,μα τον παρακάλεσε να μείνει κοντά της.


Αξιολύπητη.

Without music life would be a mistake part 1

   Μιας και έχω αρκετή όρεξη θα κάνω ένα αφιέρωμα σε αγαπημένα μου κομμάτια.Θα διαλέξω λίγα γιατί δεν θέλω να σας κουράσω οπότε μην παρεξηγήσετε!Υπάρχουν πολλά τραγούδια που λατρεύω αλλά δεν μπορώ να τα ανεβάσω όλα!Πρώτα θα βάλω τα αγγλικά και στο part2 τα ιαπωνικά.

Englishman in New York-Sting

   Απλά λατρεύω τους στίχους του!Και μου αρέσει πολύ το σόλο στο τέλος.Χρειαζόμαστε περισσότερους gentleman μου φαίνεται(και γενικά Βρετανούς).Ναι,το να ακούς αυτό το τραγούδι και να βλέπεις Arthur Kirkland σου δημιουργούν μια αγάπη για το Ηνωμένο Βασίλειο....

Mad world-Gary Jules

   Παρόλο που είναι πραγματικά λυπητερό και μελαγχολικό δεν μπορώ παρά να νοιώθω πως αυτό το τραγούδι μου ανήκει.Μπορώ να το ακούσω οποιαδήποτε στιγμή,ακόμα και όταν είμαι χαρούμενη.Απλά θεϊκό...

Torn-Natalie Imbruglia

   Δεν μπροώ να θυμηθώ πότε το πρωτάκουσα αλλά έχω ωραίες αναμνήσεις με αυτό.Και με τέτοια μαγευτική μουσική δεν μπορούσα να μην το βάλω!

Fairytale-Sara Bareilles

   Πραγματικά μου αρλεσει πολύ το νόημα.Όταν το βρήκα το άκουγα συνέχεια για μια βδομάδα και δεν το βαρέθηκα.Είναι απλά αυτό που πιστεύω σε αυτά τα θέματα.

Βιβλίο της εβδομάδας-Πίτερ Παν του James M.Barrie

   Λοιπόν,μιας και προς το παρών έχω ξεμείνει από ιδέες θα παρουσιάσω ένα βιβλίο που πιστεύω πως λίγο πολύ όλοι μας έχουμε διαβάσει.Πάνω σε αυτό βασίστηκε το πρώτο θεατρικό έργο μόνο για παιδιά.Μάλλον θα καταλάβατε πως μιλάω για το αγόρι που δεν μεγαλώνει ποτέ,τον Πήτερ Παν.

   Η ιστορία αρχίζει στο Λονδίνο,στο σπίτι της οικογένειας Ντάρλινγκ όπου γνωρίζουμε τη Γουέντι και τους δύο μικρότερους αδερφούς της.Η Γουέντι απολαμβάνει να τους διηγείτε ιστορίες για τον Πήτερ Παν και τη Χώρα του Ποτέ.Οι μέρες των παιδιών περνάνε έτσι ανέμελα με παιχνίδια και ιστορίες,μέχρι που οι γονείς τους αποφασίζουν πως η κόρη τους πρέπει να αλλάξει δωμάτιο καθώς "μεγαλώνει" και γίνεται μία σωστή κυρία.Μέσα στην αναστάτωση που προκαλεί στα παιδιά αυτή η απόφαση δεν δίνουν σημασία σε ένα μαύρο υλικό σαν ύφασμα που εμφανίζεται μυστηριωδώς.Το τελευταίο βράδυ στο παιδικό δωμάτιο η Γουέντι γνωρίζει τον Πήτερ(ο οποίος ήρθε να πάρει την σκιά του,το μάυρο ύφασμα) και αυτός της προτείνει να έρθει μαζί του στη Χώρα του Ποτέ όπου δεν θα χρειάζεται να μεγαλώσει.Έτσι,αυτή και τα αδέρφια της τον ακολουθού και μαζί του ζουν τρομερές περιπέτειες με πειρατές,γοργόνες,ερυθρόδερμους και πάνω από όλα νεράιδες.Όμως θα γυρίσουν τελικά τα παιδιά της οικογένειας Ντάρλινγκ σπίτι τους ή θα μείνουν πάντα παιδιά;

   Μπορώ να πω πως αν και όλοι(σχεδόν τουλάχιστον,η μαμά μου δεν την ήξερε μέχρι που της την είπα εγώ)ξέρουμε την ιστορία και ίσως να θυμόμαστε και την ταινία της Disney από τα παιδικά μας χρόνια,πραγματικά αξίζει να σπαταλήσετε λίγο καιρό για να διαβάσετε το βιβλίο.Στο τέλος,μάλλον θα συνηδητοποιήσετε πως δεν ήταν και τόσο μεγάλη σπατάλη τελικά.Προσωπικά,λατρεύω τον τρόπο γραφής του James Barrie.Αν και το βασικό στοιχείο είναι φυσικά το παραμύθι και η περιπέτεια,περιγράφει απόλυτα τη ζωή στο Λονδίνο,στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.Επείσης,οι χαρακτήρες είναι πολύ καλά αναπτυγμένοι.

   Κατά τη γνώμη μου,ένα από τα καλύτερα βιβλία για παιδιά(και όχι μόνο)που έχουν γραφτεί ποτέ.Θα σας πρότεινα ,αν αποφασίσετε να το διαβάσετε,να βρείτε μία καλή έκδοση όχι μόνο με σωστή μετάφραση,αλλά και ωραίο δέσιμο και εικονογράφηση.

   

Δικαιολογίες για να χάσεις το πρώτο 6ώρο μάθημα ή η αλλιώς η ιστορία μιας κατάληψης

   Και σήμερα είχαμε το πρώτο εξάωρο της σχολικής χρονιάς.Καταφέραμε να το κάνουμε;Όοοχιιιι!Γιατί;Επειδή στα ελληνικά σχολεία λατρεύουμε να βαριόμαστε και να την βγάζουμε όλη την ημέρα αραχτοί.Όπως καταλάβατε λοιπόν σήμερα είχαμε κατάληψη.Και αυτό δεν μου άρεσε καθόλου.Γιατί;
 
   Πρώτα από όλα,δεν είχαν πειστικά επιχειρήματα.Εντάξει,υποτίθεται πως το κάνανε για τα βιβλία και τους καθηγητές τα οποία απουσιάζουν αλλά γι'αυτό δεν φταίει το σχολείο!Και για τους χαλασμένους ανεμιστήρες;Ποίος τους ανοιγόκλεινε πέρυσι και χάλασαν;Ε;Με ενοχλεί να βρίσκουν τόσο γελοίες δικαιολογίες για να χάσουν μάθημα.Θέλω να πω,αφού θα κάνεις κάτι,κάνε το σωστά τουλάχιστον!

   Τώρα θα μου πείτε"Οκ,πάντα αυτό γίνεται.Δεν θυμάσαι την κατάληψη της τυρόπιτας(κατάληψη που κράτησε 2 βδομάδες για το γεγονός ότι οι τυρόπιτες ήταν στρογγυλές και όχι μισοφέγγαρο);Δεν χαίρεσαι που έχασες μάθημα;".Και εδώ φτάνουμε,αγαπητέ αναγνώστη σε ένα άλλο θέμα.Ναι,θα μου άρεσε να χάνω μάθημα αν δεν είχα όλους αυτούς να ουρλιάζουν και να κάνουν βλακείες.Και να είμαι έτοιμη να λυποθημήσω....Πάλι καλά που με τράβηξε έξω ο Νίκος γιατί εγώ τα είχα χάσει.Στην Αθήνα,όταν συνέβαινε κατάληψη εμείς δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα και απλά γυρνούσαμε στα σπίτια μας.Εδώ όμως μας έχωσαν μες στο προαύλιο,φώναζαν,πετούσαν δυναμητάκια και δεν μπορούσαμε να φύγουμε από κάποια φάση και μετά!Πάλι καλά,εγώ πρόλαβα να βγω και ήρθε κάποιος να με πάρει.Τα άλλα παιδιά όμως;

  Το χειρότερο βέβαια είναι πως οι μεγαλύτεροι το έπαιζαν μάγκες και μας φώναζαν να μπούμε μέσα με πολύ αγενή τρόπο.Οι άξεστοι!Δεν καταλάβαιναν πως δεν ήμουν καλά;Έπρεπε να με κάνουν ακόμα χειρότερα;Τι να πω.Κυκλοφορούν και γουρούνια....Αυτά λοιπόν.Χάρηκα που ξέσπασα!

Βιβλίο της εβδομάδας-Η Χώρα μέσα από τον καθρέφτη και τι είδε η Αλίκη εκεί του Λιούις Κάρολ

   Γεια σας!Αυτή τη βδομάδα η παρουσίαση βιβλίου γίνεται την τελευταία στιγμή και μάλλον παρατηρήσατε πως οι αναρτήσεις μου μειώθηκαν.Δυστηχώς,όχι μόνο δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο(εξ'αιτίας αυτού του κτηρίου που ονομάζουμε σχολείο και λατρεύω να μισώ)αλλά και επειδή δεν είχα και πολλή εμπνεύση.Έγραψα βέβαια ένα κείμενο(σε χαρτί)για το οποίο είμαι σε debate με τον εαυτό μου για το αν πρέπει να ανεβάσω ή όχι.Δεν νομίζω,καθώς ήμουν στα πρόθυρα νευρικής κατάρευσης όταν το έγραψα αλλά....Τέλος πάντων,ξέφυγα,θα σας μιλήσω για τη Χώρα του καθρέφτη και τι είδε η Αλίκη εκεί του Λίους Κάρολ.

   Όπως και στο προηγούμενο βιβλίο του πρωταγωνίστρια είναι η μικρή και περίεργη Αλίκη,που ακολούθησε τον άσπρο κούνελο και έπεσε στην κουνελότρυπα.Αυτή τη φορά,παίζοντας με τα γατάκια της ανακαλύπτει πως πίσω από τον καθρέφτη  υπάρχει ένας άλλος περίεργος κόσμος και αποφασίζει να τον εξερεύνησει.Καθώς συναντά διάφορα αλλόκοτα πλάσματα,στον δρόμο της βρίσκεται μία κόκκινη βασίλισσα και από εκεί μαθαίνει πως παίζεται μία τεράστια παρτίδα σκάκι.Η Αλίκη ρωτάει πως μπορεί να γίνει και αυτή βασίλισσα και αποφασίζεται να αρχίσει σαν πίονι και όταν φτάσει στο όγδοο τετράγωνο να αλλάξει.Καθώς περνάει τα τετράγωνα συναντά και άλλα πιόνια και κάθε λογής πλάσματα.Το τέλος;Θα σας αφήσω να το βρείτε μόνη σας.

   Αν και όταν αρχίσετε να το διαβάζετε θα νομίζετε πως το έγραψε κάποιος τρελός ή,έστω,υπό την επήρεια ουσιών αν το ψάξετε θα εκπλαγείτε ευχάριστα.Όχι μόνο έχει κρυμμένο ένα σκακιστικό γρύφο(τον οποίο είμαι πολύ κοντά να λύσω) αλλά και διάφορα λογοπαίχνιδια και μαθηματικά  προβλήματα διάσπαρτα.Πάντως,η αλήθεια είναι πως έστω και μία στιγμή θα συσπαστούν τα χαρακτηριστικά σας καθώς αναρωτιέστε τι στο καλό πήγαινε λάθος με τον Κάρολ.Πολύ ευχάριστο,αν είστε οπαδός του σκακιού και των γρίφων.

 

You laugh at me 'cause I'm different.I laugh at you 'cause you 're all the same!

  Και άλλη μία φορά το ίδιο πράγμα που να πάρει!Αυτό ακριβώς φοβόμουν!Damn it!Γιατί ξανά;Θα μου πεις πως όταν αλλάζεις σχολείο αυτό είναι σχεδόν αναπόφευκτο.Ειδικά όταν και στο παλιό σου σχολείο σε βρίσκανε διαφορετικό.Αλλά γιατί να το θεωρούν τόσο κακό!

   Ναι,βλέπω anime.Ναι,μου αρέσει να ακούω ιαπωνική μουσική.Όχι,δεν είναι όλα μου τα ρούχα από τα Gap ή τα Bodytalk.Όχι,δεν θα κάνω κάτι μόνο επειδή θα το κάνετε όλοι οι άλλοι.Ναι,δεν έχω φιλήσει ποτέ αγόρι ακόμα.Όχι,δεν με ενδιαφέρουν όλοι αυτοί οι "σταρ" για τους οποίους κόβετε φλέβες.Ναι,μου αρέσει να διαβάζω βιβλία και αυτό δεν με κάνει φυτό.Όχι,δεν είμαι ψώνιο απλά επειδή είμαι από την Αθήνα.Ναι,είμαι ρομαντική.Όχι,δεν μου αρέσουν οι τύποι που το παίζουν μάγκες και bad boys.Και όχι,δεν είμαι περίεργη.Είμαι απλά ο εαυτός μου.Μπορεί να μην είμαι τέλεια αλλά δεν σκοπεύω να αλλάξω για σας.Μόνο αν εγώ το θελήσω.Γιατί πως θα μπορέσω να σεβαστώ όλους εσάς αν δεν σεβαστώ εμένα πρώτα;

   Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί βιάζεστε να με κρίνετε.Όλοι εσείς που με έχετε σχολιάσει έχετε κάτσει έστω και ένα λεπτό να σκεφτείτε "πως να είναι στην πραγματικότητα;".Πως να είμαι πίσω από τις συχνές αλλαγές συμπεριφοράς;Πως να είμαι πίσω από τα καυστικά σχόλια που κάνω;Πως να είμαι πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα που χρησιμοποιώ για να πείσω τους άλλους πως όλα είναι καλά;Έχετε ποτέ ενδιαφερθεί να μάθετε τι πιστεύω,τι μου αρέσει,τι φοβάμαι,τι ονειρεύομαι;Όχι;Τότε πως μπορείτε να με κρίνετε τόσο εύκολα;

   Παλιά νόμιζα πως ήθελα να σας μοιάσω.Ένιωθα την ανάγκη να ανήκω κάπου.Πλέον όχι.Καλύτερα μόνη μου παρά να γίνω σαν εσάς.Καλύτερα "περίεργη" από άλλον ένα καρμπόν.Καλύτερα εγώ....

Βιβλίο της εβδομάδας-Αγαπητέ Θεέ του Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ

   Γεια σας!Επιτέλους βρήκα τον χρόνο να γράψω μία παρουσίαση,καθώς με το σχολείο δεν είχα και πολύ χρόνο.Αυτή τη φορά θα παρουσιάσω ένα βιβλίο που διάβασα μόλις πριν τρεις μέρες.Είναι πραγματικά ένα αριστούργημα μεγέθους 95 σελίδων.Κυρίες και κύριοι,ο λόγος για το Αγαπητέ Θεέ.

   Ο Όσκαρ είναι ένα δεκάχρονο παιδί που αποφασίζει να στείλει γράμματα στο Θεό.Την ιδέα αυτή του την έδωσε μία εθελόντρια ηλικιωμένη κυρία στο νοσοκομείο που μένει αφού έχει καρκίνο.Η κυρία αυτή του δίνει την ιδέα για ένα παιχνίδι,να μετράει κάθε μέρα για 10 χρόνια.'Ετσι ο Όσκαρ περιγράφει κάθε μέρα στο Θεό τι συνέβη τη συγκεκριμένη "δεκαετία" της ζωής του,μαζί με διάφορες απόψεις και αναμνήσεις του.Του εξηγεί για τους γονείς του που τους βρίσκει δειλούς και γιατί δεν πιστεύει σε αυτόν.Θα αλλάξει γνώμη στο τέλος;

   Γραμμένο σε μορφή επιστολών,σε αυτό το βιβλίο ο Ερίκ Σμιτ κάνει κάτι φαινομενικό αδύνατο.Θίγει με απίστευτο χιούμορ το θέμα της ζωής ενός παιδιού με καρκίνο και μας δείχνει πως κάποιος τόσο μικρός μπορεί να είναι πολύ πιο σωστός και γενναίος από τους μεγάλους.Είναι ένας ήρωας που δεν σε κάνει να τον λυπάσε.Επίσης έχει ταιριάξει τρομερά τις δεκαετίες με διάφορες εμπειρίες και δίνει μαθήματα περί πίστης.Και αφού το βρήκα και online σας δίνω το λινκ να το διαβάσετε δωρεάν!
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/prose/eric_emmanuel_schmitt_oscar_et_la_dame_rose.htm

  

Και το σχολείο ξεκίνησε!

   Γεια σας!Τι κάνεις κόσμε;Εγώ νοιώθω απλά υπέροχα γιατί το καινούριο μου σχολείο είναι πού καλύτερο από ότι το περίμενα να είναι!Γενικά είχα περάσει όλο το καλοκαίρι να προσπαθώ να το φανταστώ και μετά από πολύ σκέψη(και πολύ Ouran) κατέληξα σε δύο εκδοχές που θα σας παρουσιάσω.

Εκδοχή νούμερο 1

   Θα πήγαινα το πρωί όλο χαρά στο καινούριο σχολείο,το οποίο πιο πολύ με μέγαρο θα έμοιαζε και όχι για δημόσιο γυμνάσιο.Δεν θα είχα κανένα απολύτως άγχος αφού δεν θα ξεχώριζα μέσα σε όλα τα άλλα κορίτσια με τις μαύρες στολές.Γιατί ναι,είχαμε και στολές.Γιατί ποία otaku θα έκανε daydreaming χωρίς στολές,αγαπητοί μου;Και ήταν κάπως έτσι:

Μετά,αφού βρήκα πανεύκολα το τμήμα μου,πέρασα μία καταπληκτική μέρα με αποκορύφωμα τη στιγμή που άνοιξα την τρίτη αίθουσα μουσικής και είδα ροδοπέταλα στον αέρα.Και τότε μπροστά μου εμφανίστηκε ολόκληρο το Host Club!Ναι αγαπητοί αναγνώστες,το Host Club με τα όλα του!Και μετά απλά όλα ακολούθησαν λες και έπαιζα σε shoujo manga και οι άλλοι ήταν απλά "the homosexual supportive cast".

   

Εκδοχή νούμερο 2

   Με το που θα έβλεπα το σχολείο θα κόντευα να λυποθυμίσω.Το σχολείο ήταν απλά σαν διαφήμιση για επισκευές κτηρίων.Το πριν όμως.Παλιό,μικρό,χωρίς πράσινο και μες στην βρωμιά.Και οι υπόλοιποι μαθητές δεν θα μου γέμιζαν το μάτι.Γενικά θα ήθελα να αρχίσω να τρέχω όσο πιο μακριά μπορούσα.

   Οι καθηγητές θα αποδεικνύονταν απαίσιοι και τα παιδιά ακόμα χειρότερα.Θα περνούσα γενικώς τη πιο χάλια χρονιά της ζωής ,ου,αφού όλα θα πήγαιναν στραβά.

   Από ότι καταλάβατε,ήμουν λάθος.Αυτό που συνέβη ήταν:

Πραγματικότητα

   Τη μέρα του αγιασμού ήμουν εντελώς αγχωμένη αλλά προσπαθούσα να βρω κάτι για να χαμογελάσω.Και βρήκα!Το σχολείο ήταν πολύ όμορφο και καθαρό.Η μέρα του αγιασμού πέρασε ήρεμα χωρίς κάτι το τρομερό.Μίλησα λίγο με κάτι κοπέλες,οι οποίες τελικά είναι στο τμήμα μου.

 Σήμερα,είχα πρόβλημα να βρω το τμήμα αλλά χάρηκα πολύ όταν το βρήκα,γιατί όλα τα παιδιά ήταν τρομερά ευγενικά.Γενικά σήμερα πέρασα καλά.Και οι καθηγητές καλοί φάνηκαν(όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι).Δεν έχω τρομερές προσδοκίες από αυτή τη χρονιά.Το μόνο που θέλω είναι να βρω κάποιον να μιλάω για να περνάει η ώρα.Δεν έχω σκοπό να κάνω κολλητές.Έχω στην Αθήνα μία που την αγαπάω και με περιμένει.Οπότε καλά θα πάνε τα πράγματα,μάλλον ^_^.Και τόση ώρα γράφω άσχετα αλλά τέσπα!Bye bye!

   

  

Δύο χωριάτισσες με φωτογραφική ή εγώ,η Έμμα και η Nikon της

   Και ναι σήμερα η Έμμα ήρθε στο χωριό!Και μαζί της έφερε και τη φωτογραφική της μηχανή!Η Έμμα λατρεύει να βγάζει φωτογραφίες και μιας και είχαμε όρεξη είπαμε να περιπλανηθούμε στα χωράφια μπας και βρούμε τίποτα άξιο για φωτογραφία.Ύστερα μας ήρθε η ιδέα να πάρουμε ένα δρόμο που δεν είχα πάει ποτέ και βρήκαμε ένα υπέροχο μέρος!Έμοιαζε λες και βγήκε από τον Πήτερ Παν.Αφού ήμουν σίγουρη πως αν κάναμε ησυχία θα βλέπαμε κάποια νεράιδα.

   Όμως δεν κάναμε ησυχία και έτσι νεράιδα δεν είδαμε.Γενικά μέσα σε πέντε λεπτά κατάφερα να σπάσω τα νεύρα της Έμμας,καθώς της ζητούσα πάντα να φωτογραφίσει τα πιο γελοία πράγματα.Και μέσα στα γελοία πράγματα ήταν κάτι σήματα από γαλατάκια Βλάχας και Νουνού.Μετά μία κορδέλα,ένα σπιτάκι και πάει λέγοντας....Αυτή προτιμούσε να βγάζει έντομα και λουλούδια.Αφού σε κάποια φάση έψαχνε για ακρίδες και μου είπε να μην τις τρομάζω.....-_-".Αλλά μετά πήδηξε μία πάνω της και ούρλιαξε.Κατά τη γνώμη της έπρεπε να "μην είναι πολύ πηδυχτές" οι ακρίδες.....Και μετά με ανέβασε σε ένα βράχο και καθώς πήδηξα έμεινε η μία μου σαγιονάρα στη κορυφή του.Άσε που είδαμε ένα άσπρο άλογο (ναι,σαν αυτά που έχουν οι υποτιθέμενοι πρίγκιπες) και κάθε φορά που θέλαμε να το βγάλουμε κατέβαζε το κεφάλι του.Ναι,είχαμε κάποια ευτράπελα.....

   Αλλά οι φωτογραφίες βγήκανωραίες!Εδώ είναι το φλικρ της Έμμας για να (όπως το είπε και αυτή) "της δείτε και να λιώσετε!".

http://www.flickr.com/photos/emma_nuela/

ΥΓ:Περιμένω να ανεβάσεις τα γαλατάκια μου!

Βιβλίο της εβδομάδας-Το ημερολόγιο μίας ξενέρωτης της Ρέιτσελ Ρενέ Ράσελ

   Και αυτή είναι άλλη μία παρουσίαση βιβλίου.Σταρ της εβδομάδας είναι το ημερολόγιο μιας ξενέρωτης!Μετά από τη δημοφιλή σειρά το ημερολόγιο ενός σπασίκλα (από τα οποία έχω διαβάσει μόνο ένα βιβλίο) έρχεται η ξενέρωτη!

    Πως θα σας φαινόταν να πηγαίνατε σε ένα νέο σχολείο;Και να πρέπει να τα βγάλετε πέρα όχι μόνο με το γεγονός ότι είστε μόνες σας αλλά και το ότι στο διπλανό ντουλαπάκι ανήκει στην αρχηγό των ΔΗ.ΘΕ.Ν.(Δημοφιλείς  Θεοί και Ντίβες) που έχει βαλθεί να κάνει τη ζωή σας δύσκολη.Προσθέστε σε αυτά μία μαμά που αρνείται να σας πάρει κινητό,ένα πατέρα που οδηγεί φορτηγάκι με μία γιγάντια κατσαρίδα,μία μικρή αδερφή που σας ξυπνάει κάθε βράδυ και μπόλικο χιούμορ και voila!Μπροστά σας έχετε τη ζωή της Νίκης,όπως τη γράφει στο ημερολόγιο της!

    'Ενα τρομερά αστείο βιβλίο,που σίγουρα θα απολαύσετε.Μαζί με τα χιουμοριστικά σχέδια θα κρατάτε τη κοιλία σας από το γέλιο.Το τέλειο πράγμα να διαβάσετε όταν είστε down,αφού σίγουρα θα σας κάνει να νιώσετε καλύτερα!

Πράξεις που μας κάνουν να αγαπάνε τους γονείς μας...

   Μπορεί να μας σπάνε τα νεύρα,να μαλώνουμε και να γίνεται χαμός στο σπίτι.Να μας στεναχωρούν και να κάνουν την ψυχολογία χάλια γενικά,αλλά αμφιβάλλω (και ελπίζω να έχω δίκιο) πως υπάρχουν πολλά παιδιά που δεν έχουν χαρεί με κάτι μικρό που έκαναν οι γονείς τους.Αυτά τα πράγματα είναι πολλά.

   Η μητέρα σου να σου έχει φέρει πρωινό στο κρεβάτι,τη μέρα των γενεθλίων σου.

Ο πατέρας σου να σου παίρνει εκείνο το CD για το οποίο τον είχες πρήξει το μεσημεριανό.

Να κάθεσαι και να φτιάχνεις μαρμελάδα με τη μητέρα σου,λέγοντας αστεία.

Να βρίσκεις στο γραφείο σου το νέο βιβλίο της αγαπημένης σου σειράς τη μέρα που ο πατέρας σου γυρίζει από επαγγελματικό ταξίδι.

Εκείνο το ωραίο μπλουζάκι,που πάντα θυμόσουν τη μαμά σου να φοράει,στη ντουλάπα σου.(και είναι ακόμα στην μόδα!)

Να έρχεται ο πατέρας σου για τους βαθμούς,με το κουστούμι της δουλείας του και να τον καμαρώνεις ανάμεσα σε όλες τις μαμάδες.

Να σου φτιάχνει τα μαλλιά η μητέρα σου,λίγο πριν το πάρτι.

Να ακούς εκείνο το τραγούδι που σου είχε μεταφράσει ο μπαμπάς σου στο δημοτικό,πάλι μαζί του,μετά από χρόνια.

Να σε πηγαίνουν στο λούνα παρκ κοντά στο λιμάνι,κάτι που τους ζητούσε πάντα σαν παιδί αλλά ποτέ δεν έγινε(κάλλιο αργά παρά ποτέ).

 Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο το πως μου ήρθε να τα γράψω αυτά.Είναι προσωπικές μου στιγμές που με έκαναν να νιώσω χαρούμενη.Είδατε πόσο μπορεί να σε γεμίσει κάτι απλό σαν όλα αυτά;Σήμερα ήρθε να προστεθεί κάτι ακόμα.Με το που μπήκα στο δωμάτιο μου το βράδυ,είδα με πάνω στο κρεβάτι μία σερενάτα με γεύση πορτοκάλι και ένα CD(που όπως ανακάλυψα έχει τα αγαπημένα μου τραγούδια country).Ποίος μου τα έδωσε;Ο μπαμπάς μου.Και οι δύο λατρεύουμε τα γλυκά(σαν τον L τα τρώμε ένα πράμα) και μας αρέσει η country.Συγκινήθηκα που το σκέφτηκα γιατί μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια.Και τώρα με συγχωρείται,πάω να απολαύσω τη σερενάτα μου.