Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

What a lot we lost when we stopped writing letters.You can't reread a phone call.

   Λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με τη διαδικασία του να στέλνεις γράμματα.Με το να περιμένεις με ανυπομονησία την απάντηση σου.Με το να σκίζεις βιαστικά τον φάκελο και να βγάζεις από μέσα φύλλα γεμάτα από γνωστούς γραφικούς χαρακτήρες.Με το να ανυπομονείς να απαντήσεις για άλλη μία φορά.Με το να ξαναδιαβάζεις τα ίδια γράμματα μετά από καιρό.Και,τέλος,να ξαναζείς το ίδιο καρουζέλ συναισθημάτων άλλη μία φορά.

   Θυμάμαι από μικρή πως η μαμά μου συνήθιζε να μαζεύεται με τις φίλες τις και να διαβάζουν μαζί γράμματα που έστελναν η μία στην άλλη την περίοδο των σπουδών τους.Ολόκληρες κυριακάτικες ώρες γέμιζαν με αυτόν τον τρόπο,με γέλια και αναμνήσεις πάνω από καφέδες και,κιτρινισμένα πλέον από τον χρόνο,χαρτιά.Μέσα από αυτά τα γράμματα έμαθα πολλά πράγματα για τη μαμά μου και αυτό γιατί εκεί μέσα έβγαζε τον νεανικό της εαυτό.Έγραφε τα νέα της,τις προσδοκίες της και γενικά φαινόταν διαφορετική από ότι την είχα συνηθίσει.Πιο ήρεμη και χαλαρή.Λογικό,αφού μέσα στα γράμματα μπορείς συχνά να εκφραστείς καλύτερα.Τότε πήρα την απόφαση να επικοινωνώ και εγώ κάποια στιγμή στη ζωή μου μέσω αλληλογραφίας.Δυστυχώς,μετά το ξέχασα.

   Τι κρίμα που οι περισσότεροι χρησιμοποιούν μόνο τα τηλέφωνα.Θέλω να πω,είναι βολικά και γρήγορα αλλά δεν συγκρίνονται με την αλληλογραφία.Αν δεν με πιστεύετε δοκιμάστε το...και θα με θυμηθείτε.

   Και τώρα με συγχωρείτε που δεν θα γράψω περισσότερα αλλά πρέπει να απαντήσω σε ένα γράμμα....
   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου