Βιβλίο της εβδομάδας-Ο μαγικός κύκλος της katherine Neville

   Το ξέρω πως έπρεπε να το είχα γράψει την Κυριακή αλλά πραγματικά δεν προλάβαινα!Έχω τόσο λίγο χρόνο πλέον που δεν μπορώ να γράφω κάθε βδομάδα για ένα βιβλίο.Για αυτό το λόγο αποφάσισα να γράφω κριτική κάθε δύο βδομάδες!Ελπίζω πως αυτό τουλάχιστον θα το καταφέρω....Λοιπόν,όπως σας είχα υποσχεθεί πριν καιρό,ήρθε η ώρα για το Μαγικό Κύκλο,της οικείας πλέον σε αυτό το blog,K.Neville.

   Γραμμένο με τον ίδιο τρόπο όπως το Οχτώ,ο αναγνώστης μεταφέρεται μία στο παρελθόν και μια στο παρόν.Η κύρια πρωταγωνίστρια είναι η Άριελ Μπεν,βλέπει τη ζωή της να καταρρέει όταν μαθαίνει πως ο ξάδελφος της δολοφονήθηκε.  μυστηριωδώς.Αυτό την αφήνει κληρονόμο σε κάποια μυστήρια έγγραφα,τα οποία γίνονται η αρχή ενός ταξιδιού στις ηπείρους και στον χρόνο.Το άλλο μισό του βιβλίου διαδραματίζεται την εποχή του αυτοκράτορα Τιβέριου,ο οποίος αναλαμβάνει να λύσει ένα μυστήριο επίσης.Σιγά σιγά και οι δύο έρχονται αντιμέτωποι με ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ανθρωπότητας.

   Το πρώτο βιβλίο της Neville που διάβασα.Πρέπει να πω πως με είχε ενθουσιάσει το στυλ γραφής της.Αν και είναι πολύ ευχάριστο και ωραίο βιβλίο,με ανατρεπτική πλοκή έχει κάποια μειονεκτήματα.Πρώτον,για το τι έγραφαν τα χαρτιά αφιερώνει πολύ λίγες παραγράφους!Ακόμα δεν κατάλαβα τι ήταν ακριβώς.Επίσης παρουσιάζει κάποιες ιστορικές ανακρίβειες,τις οποίες δεν μπορώ να πω εδώ,γιατί περιέχουν spoilers.Αυτά είναι τα κύρια αρνητικά του βιβλίου.Κατά τα άλλα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.

So,how is Sugar-chan doing???

   Και πάνω που αρχίσατε να αναρωτιέστε που χάθηκα και εγώ,να'μαι πάλι!Επιτέλους βρήκα τον χρόνο να ασχοληθώ λίγο με το μπλογκ μου.Η αλήθεια είναι πως λόγω έλλειψης χρόνου και έμπνευσης το έχω παραμελήσει τελευταία...Αλλά τουλάχιστον σήμερα μπόρεσα να γράψω κάτι!Λοιπόν,εδώ είναι το σημείο που σας ενημερώνω πως αυτή δεν είναι από τις σοβαρές αναρτήσεις μου.Οπότε καλό είναι να μην συνεχίσετε αν δεν έχετε όρεξη να διαβάσετε τις χαζομάρες μου.
 
   Λοιπόν,είναι γενικά μία πολύ μη παραγωγική εποχή της ζωής μου.Έχει αρχίσει να με επηρεάζει η ρουτίνα και έχουν πέσει τα επίπεδα φαντασίας μου.Και για μένα φαντασία=ζωή...οπότε νιώθω σαν να μην ζω.Κάθε μέρα είναι σαν όλες τις άλλες και είτε περνάνε είτε όχι,είναι το ίδιο για μένα.Μου λείπουν και τρομερά οι κολλητές μου....ειδικά η nee-chan μου,η Κωνσταντίνα και η Χριστίνα...μου λείπουν τόσο τόσο πολύ!Νιώθω σαν χρυσόψαρο που ζω σε μία λίμνη με ήσυχα νερά και περιμένω κάτι να τα ταρακουνήσει λιγάκι.Έχουν αρχίσει και τα κρύα....και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου...για αυτό θα βάλω εδώ τα 5 πράγματα που με κάνουν λίγο καλύτερα....

5 πράγματα που με κάνουν καλύτερα αυτήν την εποχή


5.Τσάι

   Ναι,έχω φάει κόλλημα με το τσάι!Παρόλο που δεν πλησιάζω καφέ που να με παρακαλάνε(μία φορά είχα πίει και δεν μπορούσα να κάτσω κάτω για κάτι ώρες)ποτέ δεν θα πω όχι σε ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι.Μέχρι τώρα το αγαπημένο μου είναι το Earl Gray,έχει την πιο ωραία μυρωδιά από όλα.Κάθε απόγευμα,κατεβαίνω στην κουζίνα και το πίνω με την ηρεμία μου.Είναι μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες.

   Αν και κάποιες φορές το απατώ με την σοκολάτα^_^"...

4.Vodka

   Μην με περάσετε για καμία αλκοολικιά!Απλά πάντα είχα μία ιδιαίτερη αγάπη για την βότκα(και το Hetalia μαζί με το Οχτώ δεν βοήθησαν και πολύ να την ξεπεράσω)!Τρελαίνομαι,ειδικά με τέτοιον καιρό να πίνω βότκα,ανέρωτη βέβαια!Αν και πίνω μόνο όταν πίνουν οι γονείς μου ή είμαι με καμία ξαδέλφη που πίνει και μου δίνουν και εμένα λίγη.

3.Σοκολάτα

   Είναι ωραία που επιτέλους ξανατρώω σοκολάτα!Το καλοκαίρι πάντα μου λείπει,παρόλο που έχουμε τα παγωτά.Είναι κρίμα που δεν έχουμε κανένα μαγαζί κοντά για να μπορώ να παίρνω κάθε μέρα.δεν πειράζει,γιατί όταν τρώω μία στο τόσο μου φαίνεται καλύτερη!

2.Γάντια και κασκόλ

   Τα αγαπημένα μου χειμωνιάτικα αξεσουάρ!Είναι τόσο χαριτωμένα!Λατρεύω να τα αγοράζω!Αλλά ακόμα πιο πολύ μου αρέσει να φοράω ένα κασκόλ και όταν κοκκινίζω ή ντρέπομαι να κρύβω τη μύτη μου μέσα του.Και να κοιτάω τα χέρια μου μέσα στα σφιχτά γάντια και να αισθάνομαι σαν κυρία της αριστοκρατίας!

1.Anime

   Γενικά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς άνιμε χειμώνα-καλοκαίρι,αλλά τέτοια εποχή θέλω να βλέπω πιο πολύ άνιμε μυστηρίου.Και τώρα δεν έχω ιδέα ποίο να αρχίσω!Πρέπει βέβαια να δω την δεύτερη ταινία του Neon Genesis Evangelion αλλά μετά;Η επόμενη ταινία βγαίνει σε ένα χρόνο!Θεέ μου!Αν δεν αρχίσω άλλο άνιμε σύντομα θα φρικάρω!Και δεν θα σας αρέσει!

 Αυτά!Α,και το Sugar-chan είναι το υποκοριστικό του username μου για όποιον δεν το κατάλαβε!Σκέφτομαι να το κάνω το nickname μου(εκτός από το μαφία που μου κόλλησε ένας ξανθομπούμπουρας).Bye bye!

  

Βιβλίο της εβδομάδας-Πικρή Σοκολάτα της Μύριαμ Πρέσλερ

   Πώπω γίνεται όλο και πιο δύσκολο να γράφω στο μπλογκ!Το σχολείο μου τρώει τόση πολλή ώρα....ας ελπίσουμε πως θα γίνει τίποτα για να βρω λίγο χρόνο παραπάνω....και έμπνευση....γιατί και τα δύο απουσιάζουν αισθητά απο τη ζωή μου...Τέλος πάντων,αρκετά γκρίνιαξα,ώρα να μιλήσω για το βιβλίο αυτής της εβδομάδας,δηλαδή την Πικρή Σοκολάτα από την Μύριαμ Πρέσλερ.

   Η πλοκή είναι πολύ απλή.Η ιστορία εξελίσσεται γύρω από την Εύα,μία κοπέλα με αρκετά παραπάνω κιλά από αυτά που θα ήθελε.Εμείς την ακολουθούμε για ένα μικρό διάστημα της ζωής της και παρακολουθούμε την προσπάθεια της να αδυνατίσει,να έρθει πιο κοντά με τις συμμαθήτριες της και τη γνωριμία της με τον Μάρκους.Βλέπουμε τις σκέψεις της για τον εαυτό της και το πόσο θέλει να αλλάξει.Θα τα καταφέρει;

   'Ενα μικρό διήγημα,μόλις 150 και κάτι σελίδων που διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα.Μία ωραία ιδέα για όσους ξεκινάνε το διάβασμα.Γραμμένο με λιτό τρόπο,η Μύριαμ Πρέσλερ μας μαθαίνει πως για να σε αποδέχονται οι άλλοι δεν χρειάζεται να είσαι αδύνατη σαν κλαράκι.Κάτι πολύ σημαντικό που πολλοί ξεχνάνε.

Without music life would be a mistake part 2

   Λοιπόν αυτό είναι το δεύτερο μέρος της ανάρτησης με τα αγαπημένα μου τραγούδια και όπως είχα πει και στο part 1,αυτό το part είναι αποκλειστικά για ιαπωνικά τραγούδια.....Γιατί,αγαπητοί αναγνώστες,ποία otaku δεν έχει αγαπημένα ιαπωνικά τραγούδια;Ξέρω πως σε πολλούς ανθρώπους,ακούγεται τόσο περίεργο το να σου αρέσουν τα ιαπωνικά,που απλά γελάνε μαζί σου κατευθείαν.Χωρίς ούτε καν να τους δώσουν μία ευκαιρία.Αυτό,από ότι αντιλαμβάνεστε είναι πολύ λάθος.Ακόμα και αν στο τέλος δεν σου αρέσει,έχασες κάτι που δοκίμασες;Για αυτό θέλω να δώσω και σε εσάς την ευκαιρία να ακούσετε ιαπωνική μουσική.Και αν δεν σας αρέσει,έχετε άποψη πάνω σε ένα ακόμα θέμα!Ξεκινάμε!

Bad Apple-Touhou

   H πιο πρόσφατη μου εμμονή...απλά με το που το άκουσα το ερωτεύτηκα.Οι στίχοι είναι υπερβολικά καταθλιπτικοί και μου αρέσει η αντίθεση που δημιουργούν με τη χαρούμενη μουσική.Ένα τραγούδι που ταιριάζει σε πολλά γούστα....

Zankoku no tenshi no thesis-Yoko Takahashi 

   Ή αλλιώς,το opening του Neon Genesis Evangelion....Ένα πιο ιδιαίτερο τραγούδι,που σου παίρνει λίγο καιρό μέχρι πραγματικά να καταλάβεις την αξία του.Προσωπικά,το βρίσκω ένα από τα καλύτερα openings.

Shissou-Last Alliance

   Δυστηχώς το μόνο βίντεοστο οποίο είχε καλή ποιότητα ήταν αυτό...Το ξέρω πως έχει σκηνές από το Ouran αλλά αυτό δεν έχει σημασία,σωστά(πείτε ναι,πείτε ναι...);Το ακούω κάθε φορά που νιώθω άσχημα.Δεν ξέρω γιατί,αλλά πάντα καταφέρνει να με κάνει καλύτερα.Μάλλον φταίνε οι αισιόδοξοι στίχοι.

Hana wa sakura-Ikimomo Gakari

   Δεν έχω λόγια...απλά το λατρεύω....όπως και το συγκρότημα...Το έχει συνδυάσει με υπέροχες αναμνήσεις και έτσι δεν μπορούσα παρά να το βάλω.....

Tsuki no waltz-Mio Isayama

   Πραγματικά σε ταξιδεύει.Σε οδηγεί σε έναν κόσμο κατάδικο.Ένα κόσμο μαγείας όπου όλα είναι υπέροχα και θαυμαστά.Ένα μικρό αριστούργημα.....

Ash like snow-The brilliant green

   Θα παραθέσω μόνο τους στίχους και θα καταλάβετε γιατί μου αρέσει...

The sky is dyed red by the ebony darkness,
And the distant stardust swallowed up,
In this transient moment as the snowing ashes fall.

I watched it through the window of grief.
I never dreamed
I stand frozen.
there... I come for you.

My hopes were alone in the desolate night sky,
They soared high until they were crushed.
Each time the world changes shape,
The things I want to protect,
I end up breaking them.

Oh, the sinful darkness tugging at my heartstrings,
Your voice is like anaesthesia,
Coldly, it robs me of my senses.

No matter how we pursue our differences,
It never ends.
Why do I have to fight?

Even if the light is extinguished,
Even if this earth disintegrates,
I won't ever forget:
That tiny wish,
It will guide us to our ideal place.

there I come for you yeah
Ash Like Snow
is falling down from your sky
Ash Like Snow
Let me hear...
why I have to fight?

My hopes were alone in the desolate night sky,
They soared high until they were crushed.
In exchange for glory that triumphs over darkness,
I have given up many things I sought to protect.
(It's falling from your sky)
This is too futile.
(Baby I come for you)

Every time the scattered broken pieces cut me, Deep down in my closed heart, I choose to grow stronger. And I came this far.

   Απολαύστε!

Βιβλίο της εβδομάδας-Vampire & Succubus της Richelle Mead

   Και αυτή είναι άλλη μία εβδομάδα όπου προλαβαίνω στο τσακ να γράψω κριτική...με τόσα πράγματα να σκεφτώ δεν είχα ούτε χρόνο ούτε όρεξη για βιβλία γενικά(ΣΟΚ!).Αλλά τέλος πάντων εδώ είμαστε,σε άλλο ένα βιβλίο.Αυτή τη φορά επέλεξα το πρώτο από μία πολύ γνωστή σειρά βιβλίων της Richelle Mead,το Vampire&Succubus.

   Το βιβλίο επικεντρώνεται γύρω από τη Georgina Kincaid,μία succubus,δηλαδή μία δαίμονα που μπορεί να αλλάζει τη μορφή της κλέβοντας ζωτική ενέργεια από ανθρώπους μέσω της ερωτικής επαφής.Η  Georgina εργάζεται σε ένα βιβλιοπωλείο τη μέρα,ενώ το βράδυ είτε απολαμβάνει τη παρέα των άλλων αθάνατων φίλων της(δαιμόνια,βαμπίρ) είτε διεφθείρει ανθρώπινες ψυχές.Έτσι ζει μία,σχεδόν,ήρεμη ζωή.Όμως,όταν οι φίλοι της αρχίζουν ο ένας μετά τον άλλο να πέφτουν θύματα ξυλοδαρμού ή και φόνου κάποιου κυνηγού αθανάτων η ζωή της δεν είναι και τόσο ήσυχη πια.Την ίδια χρονική περίοδο γνωρίζει δύο άντρες που την πολιορκούν.Ο ένας,ο γοητευτικός Ραμόν,ότι ψάχνει κάθε γυναίκα.Ο άλλος,ο ντροπαλός και γλυκός ξένος,που αποκαλύπτεται πως είναι ο αγαπημένος της συγγραφέας.Θα μπορούσε η Georgina να έχει ερωτευτεί πρώτη φορά;

   Θα ήθελα να αρχίσω λέγοντας πως μου άρεσε πολύ το setting.Από τον τίτλο,θεώρησα πως ήταν άλλη μία από αυτές τις,πλέον κλισέ,ιστορίες οπού κοπέλα γνωρίζει βρικόλακα και γεννιέται η πραγματική(αλλά και απαγορευμένη) αγάπη.Αυτό όμως δεν είχε τα βαμπίρ παρά σε δεύτερο ρόλο,χωρίς τεράστια σημασία στο στόρυ.Μπορώ να πω πως ήταν σε γενικές γραμμές ένα διασκεδαστικό βιβλίο.Μου φάνηκε καλό το στυλ γραφής,αν και σε κάποια σημεία κουραζόμουν.Τώρα για τους χαρακτήρες,δεν συμπάθησα τη Georgina(το γιατί ακόμα το ψάχνω) σε αντίθεση με το Σεθ και το Ραμόν,τους οποίους ένιωσα σε πολλές στιγμές.Άσε που κατάλαβε ποίος τους κυνηγούσε από την αρχή σχεδόν.Η αλήθεια είναι πως μάλλον δεν θα διαβάσω τη συνέχεια αφού μου αρκεί αυτό το τέλος.

 Θα σας το πρότεινα αν δεν έχετε κάτι άλλο να διαβάσετε,αλλά μην περιμένετε ΤΟ μυθιστόρημα.Επίσης,καλό θα ήταν να το αποφύγετε αν οι ερωτικές σκηνές και υπονοούμενα σας κάνουν να νιώθετε άβολα.

 

Thinking is the greatest torture in the world

 

   Έχετε δοκιμάσει ποτέ να ανάψετε φωτιά μέσα σε ένα σπίτι λουσμένο στη βενζίνη.Λογικά όχι.Ξέρετε όμως τι θα συμβεί αν το κάνετε σωστά;Η απόλυτη καταστροφή...Σε περίπου τέτοια κατάσταση βρίσκεται το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό.Και έχω βρει ποίος έβαλε την φωτιά.Για όλα φταίει ένα anime,και πιο συγκεκριμένα ένας χαρακτήρας.O Kaworu nagisa.

   Εντάξει,από τη στιγμή που εμφανίστηκε είχε έναν περίεργο αέρα και καταλάβαινες πως κάτι έτρεχε μαζί του.Πως θα ήταν κάποιος σημαντικός.Θέλω να πω,στο anime,το βρήκε ο Shinj δίπλα στην θάλασσα,πάνω σε ένα βράχο(όλα γύρω τους συντρίμμια εν τω μεταξύ),να σφυρίζει την ωδή στη χαρά του Μπετόβεν.Και στο manga,τον βρήκε πάλι μέσα σε ερείπια,να παίζει σε ένα πιάνο την ίδια μελωδία.Οκ,φάνηκε πως ήταν ιδιαίτερος,με τέτοιο ντεμπούτο δεν θα μπορούσε να είναι ο γιος του περιπτερά.Αλλά ποιος το περίμενε να με επηρεάσει τόσο πολύ;

   Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να αναφέρω είναι η σκηνή με το γατάκι.Λίγο αφού συστήνεται στον Shinji βλέπει ένα γατάκι που τον ακολουθούσε,το οποίο διώχνει ο Shinji καθώς δεν μπορεί να το φροντίσει.Εκείνη τη στιγμή,o Kaworu,πήρε το γατάκι στα χέρια του με απόλυτη φυσικότητα και το έπνιξε....Όταν ρωτήθηκε γιατί το έκανε αυτό,εξήγησε πως πού απλά,το θεώρησε καλύτερο να το σκοτώσει γρήγορα παρά να το αφήσει να πεθάνει της πείνας.

   Εννοείται πως είχα σοκαριστεί και εκείνη τη στιγμή θύμωσα μαζί του.Μετά όμως με απασχόλησε πολύ και αφού ήμουν μπερδεμένη,ρώτησα τη γνώμη μίας συμμαθήτριας μου.Εκείνη μου είπε πως δεν θεωρεί ότι ήταν σωστό,αφού δεν είχε το δικαίωμα να το σκοτώσει.Μπορεί κάποιος να το βοηθούσε.Δηλαδή όπως είχε πει και η μαμά του Shinji "He has a chance to be happy anytime because he's alive.".Εγώ το σκέφτηκα λίγο περισσότερο και κατέληξα στο εξής συμπέρασμα.

   Ο Kaworu είχε,κατά τη γνώμη μου,δίκιο και ήταν προτιμότερος ο γρήγορος θάνατος.Όμως,πόσοι από εμάς θα το σκότωναν,ακόμα και αν συμφωνούσαμε;Εγώ πάντως,δεν θα άντεχα τις ενοχές.Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα χειροτέρευα την κατάσταση του γατιού για να μην φορτώσω ενοχές την δικιά μου ύπαρξη;Και μετά θα έλεγα πως,τάχα μου,έκανα το σωστό.Αλλά δεν νομίζω να είχα δίκιο.

   Ας περάσω σε κάτι άλλο.Θα πρέπει να σας ενημερώσω πως στο Neon Genesis Evangelion υπάρχουν κάποια πλάσματα,οι Άγγελοι,οι οποίοι υποτίθεται πως είναι 17 και ο Kaworu είναι ο τελευταίος από αυτούς.Οι Άγγελοι αυτοί θέλουν να καταστρέψουν την ανθρωπότητα και ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστούν είναι τα Ευαγγέλια,γιγάντια ρομπότ που οδηγούν μόνο 14χρόνα παιδιά χωρίς μητέρα.Ο Kaworu λοιπόν αναφέρεται στην ανθρωπότητα ως Lilim,δηλαδή,ο 18ος άγγελος!Ο ίδιος λέει "The Evas series was born from Adam.Humans must abhor their existence.Lilim try to survive even if it means using the thing they hate.I do not understand them."

   Ο Kaworu δεν είναι ο μόνος που δεν μπορεί να καταλάβει την ανθρωπότητα.Ούτε εμείς οι ίδιοι μπορούμε.Οι περισσότεροι από εμάς,νομίζουν πως οι άνθρωποι είναι τέλεια πλάσματα,που αντιδρούν με την λογική.Παρ'όλα αυτά,εγώ η ίδια έχω τρομάξει κάμποσες φορές όταν πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται κάποια πράγματα.Πραγματικά,είναι λες και το ψέμα,ο εγωισμός και η κακία είναι μέρος του εαυτού μας από την αρχή!Είμαστε οι μόνοι οι οποίοι μπορούμε να μισήσουμε το είδος μας.Οπότε,μάλλον θα έπρεπε να ασχοληθούμε πρώτα με την ψυχή μας και μετά να περάσουμε σε μεγαλύτερα ζητήματα.Άλλωστε,όποιος δεν αγαπάει τον εαυτό του,δεν μπορεί να αγαπήσει και να εμπιστευτεί στα αλήθεια τους άλλους.

   Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας.Είμαι τόσο μπερδεμένη και χρειάζομαι να ακούσω διάφορες γνώμες για να ηρεμήσω λίγο.Πραγματικά πιστεύω πως αν σκεφτόμουν λιγότερο θα ήμουν πιο χαρούμενη.Δεν θα ζοριζόμουν από τόσα άσχημα πράγματα.

ΥΓ:Για να πω κάτι πιο χαρούμενο.Εμπνεύστηκα από το άρθρο της Creepy Dreamer και αποφάσισα να ζωγραφίσω σχέδιο και πάλι!Και αφού ο Kaworu μονοπωλούσε το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες...voila!

Αξιολύπητη

Ήταν ένα ασυνήθιστο κορίτσι.

Ήταν σαν φωτιά και τον πάγος,γλυκιά και ξινή:ήταν αξιαγάπητη αλλά και τόσο μισητή την ίδια στιγμή.Ήταν,σαν οφθαλμαπάτη.Όχι πραγματική,αλλά ούτε αποκύημα της φαντασίας.

Η ίδια,δεν είχε ιδέα ποίος ήταν ο σκοπός της,ή ποιος ο λόγος για αυτή την άδεια,περίεργη αίσθηση στη καρδιά της.

Ήταν λυπημένη;

Είχε τους λόγους της να είναι αξιολύπητη.

Ασυγχώρητη.

Λαχταρούσε την προσοχή των άλλων;

Το καημένο κορίτσι θα προτιμούσε να είχε μοναδικούς φίλους τις σκιές από το να τριγυρίζεται από φίλους.

Μισούσε τον εαυτό της,θεωρώντας τον ανάξιο.

Στο μυαλό της,δεν είχε σημασία.

Παρ'όλα αυτά φοράει ένα χαμόγελο,

Γελάει και αστειεύεται γύρω από αυτούς που αποκαλεί φίλους της,

Κλειδώνοντας τον εαυτό της όλο και πιο μακρυά με κάθε συνάντηση.

Ήταν λες και μπορούσες να αποκαλύψεις τα πάντα γι'αυτή,

Αλλά στην πραγματικότητα να μην ξέρεις τίποτα απολύτως για το ποία ήταν.

Ωστόσο,ούτε εκείνη ήξερε ποία ήταν,

Και αυτό την έτρωγε ζωντανή.

Μην γνωρίζοντας το σκοπό της σε αυτό τον πλανήτη,

Δήλωνε πως ήταν δυνατή,

Σίγουρη για το ποία θα γινόταν.

Συναισθηματικά ασταθής,

Ωστόσο,ένα από τα πιο σκληρά άτομα που θα μπορούσες να γνωρίσεις.

Τον πόνο,την αγωνία,αποδοκίμαζε κάθε είδους αδυναμία,

Αλλά ήταν ένας από τους  πιο αδύναμους ανθρώπους που ήξερε.

Ευαίσθητη,πληγωμένη,

Ανίκανη να κρατήσει κοντά της τα άτομα για τα οποία νοιάζονταν.Φοβόταν τόσο πως θα τους πλήγωνε.

Πιστεύοντας πως δεν είχε δικαίωμα να είναι κοντά τους.

Μόνη στο μυαλό της,ξεχνώντας πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να την πλησιάσουν.

Άνθρωποι που θέλουν να την γνωρίσουν.

Εκείνος προσπάθησε.

Αλλά αυτή αρνιόταν,υποστηρίζοντας πως ήταν καλά,

Τέλεια.

Αποδείχθηκε λάθος όταν έσπασε μία μέρα,

κουρασμένη από τον ίδιο της τον εαυτό.

Εκείνος ήταν εκεί,ήθελε να την βοηθήσει,

Νοιαζόταν.

Τον έσπρωξε μακρυά της,μα τον παρακάλεσε να μείνει κοντά της.


Αξιολύπητη.

Without music life would be a mistake part 1

   Μιας και έχω αρκετή όρεξη θα κάνω ένα αφιέρωμα σε αγαπημένα μου κομμάτια.Θα διαλέξω λίγα γιατί δεν θέλω να σας κουράσω οπότε μην παρεξηγήσετε!Υπάρχουν πολλά τραγούδια που λατρεύω αλλά δεν μπορώ να τα ανεβάσω όλα!Πρώτα θα βάλω τα αγγλικά και στο part2 τα ιαπωνικά.

Englishman in New York-Sting

   Απλά λατρεύω τους στίχους του!Και μου αρέσει πολύ το σόλο στο τέλος.Χρειαζόμαστε περισσότερους gentleman μου φαίνεται(και γενικά Βρετανούς).Ναι,το να ακούς αυτό το τραγούδι και να βλέπεις Arthur Kirkland σου δημιουργούν μια αγάπη για το Ηνωμένο Βασίλειο....

Mad world-Gary Jules

   Παρόλο που είναι πραγματικά λυπητερό και μελαγχολικό δεν μπορώ παρά να νοιώθω πως αυτό το τραγούδι μου ανήκει.Μπορώ να το ακούσω οποιαδήποτε στιγμή,ακόμα και όταν είμαι χαρούμενη.Απλά θεϊκό...

Torn-Natalie Imbruglia

   Δεν μπροώ να θυμηθώ πότε το πρωτάκουσα αλλά έχω ωραίες αναμνήσεις με αυτό.Και με τέτοια μαγευτική μουσική δεν μπορούσα να μην το βάλω!

Fairytale-Sara Bareilles

   Πραγματικά μου αρλεσει πολύ το νόημα.Όταν το βρήκα το άκουγα συνέχεια για μια βδομάδα και δεν το βαρέθηκα.Είναι απλά αυτό που πιστεύω σε αυτά τα θέματα.

Βιβλίο της εβδομάδας-Πίτερ Παν του James M.Barrie

   Λοιπόν,μιας και προς το παρών έχω ξεμείνει από ιδέες θα παρουσιάσω ένα βιβλίο που πιστεύω πως λίγο πολύ όλοι μας έχουμε διαβάσει.Πάνω σε αυτό βασίστηκε το πρώτο θεατρικό έργο μόνο για παιδιά.Μάλλον θα καταλάβατε πως μιλάω για το αγόρι που δεν μεγαλώνει ποτέ,τον Πήτερ Παν.

   Η ιστορία αρχίζει στο Λονδίνο,στο σπίτι της οικογένειας Ντάρλινγκ όπου γνωρίζουμε τη Γουέντι και τους δύο μικρότερους αδερφούς της.Η Γουέντι απολαμβάνει να τους διηγείτε ιστορίες για τον Πήτερ Παν και τη Χώρα του Ποτέ.Οι μέρες των παιδιών περνάνε έτσι ανέμελα με παιχνίδια και ιστορίες,μέχρι που οι γονείς τους αποφασίζουν πως η κόρη τους πρέπει να αλλάξει δωμάτιο καθώς "μεγαλώνει" και γίνεται μία σωστή κυρία.Μέσα στην αναστάτωση που προκαλεί στα παιδιά αυτή η απόφαση δεν δίνουν σημασία σε ένα μαύρο υλικό σαν ύφασμα που εμφανίζεται μυστηριωδώς.Το τελευταίο βράδυ στο παιδικό δωμάτιο η Γουέντι γνωρίζει τον Πήτερ(ο οποίος ήρθε να πάρει την σκιά του,το μάυρο ύφασμα) και αυτός της προτείνει να έρθει μαζί του στη Χώρα του Ποτέ όπου δεν θα χρειάζεται να μεγαλώσει.Έτσι,αυτή και τα αδέρφια της τον ακολουθού και μαζί του ζουν τρομερές περιπέτειες με πειρατές,γοργόνες,ερυθρόδερμους και πάνω από όλα νεράιδες.Όμως θα γυρίσουν τελικά τα παιδιά της οικογένειας Ντάρλινγκ σπίτι τους ή θα μείνουν πάντα παιδιά;

   Μπορώ να πω πως αν και όλοι(σχεδόν τουλάχιστον,η μαμά μου δεν την ήξερε μέχρι που της την είπα εγώ)ξέρουμε την ιστορία και ίσως να θυμόμαστε και την ταινία της Disney από τα παιδικά μας χρόνια,πραγματικά αξίζει να σπαταλήσετε λίγο καιρό για να διαβάσετε το βιβλίο.Στο τέλος,μάλλον θα συνηδητοποιήσετε πως δεν ήταν και τόσο μεγάλη σπατάλη τελικά.Προσωπικά,λατρεύω τον τρόπο γραφής του James Barrie.Αν και το βασικό στοιχείο είναι φυσικά το παραμύθι και η περιπέτεια,περιγράφει απόλυτα τη ζωή στο Λονδίνο,στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.Επείσης,οι χαρακτήρες είναι πολύ καλά αναπτυγμένοι.

   Κατά τη γνώμη μου,ένα από τα καλύτερα βιβλία για παιδιά(και όχι μόνο)που έχουν γραφτεί ποτέ.Θα σας πρότεινα ,αν αποφασίσετε να το διαβάσετε,να βρείτε μία καλή έκδοση όχι μόνο με σωστή μετάφραση,αλλά και ωραίο δέσιμο και εικονογράφηση.