Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Ζώντας στο παρελθόν



   Πριν λίγες μέρες έκανα μία τρομαχτική διαπίστωση.Ότι και να συμβαίνει,εγώ είμαι πάντα αρνητική.Δεν θέλω να κάνω τίποτα.Απολύτως τίποτα.Είτε αυτό είναι μία βόλτα στο Ηράκλειο είτε να πεταχτώ στη Νανά και τη Μαρία για να μην είμαι μόνη μου.Οι συζητήσεις μου με τη μαμά μου πάνε κάπως έτσι:

-Sugar-chan,γιατί δεν πας λίγο πάνω στη Νανά;Να σηκωθείς και από αυτόν τον υπολογιστή!
-Μπα,βαριέμαι...
-Μα δεν κανείς και τίποτα άλλο!Όλο βαρίεσαι!Πέρυσι με είχες πρήξεις πως ήθελες βόλτες και τώρα που μπορείς να απολαύσεις φύση και καθαρό αέρα δεν βγαίνεις από το δωμάτιο!Σου αρέσει να είσαι μόνη σου;
-Ναι. 
 
   Και είναι αλήθεια.Εδώ μου αρέσει να είμαι μόνη μου.Τουλάχιστον,παραπάνω από όταν ήμουν στην Αθήνα.Κάθομαι και ή σκαρώνω ιστορίες στο μυαλό μου ή θυμάμαι τη ζωή μου πέρυσι λες και είμαι ηλικιωμένη και θυμάμαι την παιδική μου ηλικία.Αλλά αλήθεια τα πράγματα πέρυσι ήταν τόσο διαφορετικά.Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως 12 μήνες μετά όλα θα έμοιαζαν λες και πέρασαν αιώνες.Όχι μόνο για εμένα αλλά και για τους περισσότερους γνωστούς μου.Αυτό είναι το αγαπημένο μου θέμα σκέψης.Πως θα έμοιαζαν τα πράγματα αν δεν είχα φύγει;Αν δεν είχαν συμβεί όλες αυτές οι αλλαγές;

   Τώρα,φοβάμαι πως σας έχω δώσει την εντύπωση πως η ζωή μου εδώ είναι απολύτως χάλια και δεν υπάρχει τίποτα θετικό.Αντιθέτως,η ζωή μου είναι κανονική,απλά όχι τόσο ενδιαφέρουσα όσο πέρυσι.Δεν είναι αυτό το πρόβλημα.Το θέμα είναι πως υπάρχουν θετικά,ΕΓΩ αρνούμαι να τα δω και να τα αναγνωρίσω!Εθελοτυφλώ και αυτό είναι που με τρομάζει.Δεν είναι πως το μέρος αυτό δεν έχει πράγματα να ασχοληθείς.Άλλα πράγματα δεν έχει...

   Δεν έχει μία Εύα να είναι η καλύτερη και η πιο awesome nee-chan του κόσμου.Δεν έχει μία Κωνσταντίνα να σε καθησυχάζει και να συμπεριφέρεται σαν άγγελος.Δεν έχει μία Babaloo να χοροπηδάς μαζί της,όταν είστε ενθουσιασμένες.Δεν έχει έναν Θοδωρή να ακολουθείς από πίσω και να ελπίζεις πως κάποια μέρα τα τιρκουάζ μάτια αυτά θα πέσουν πάνω σου.Δεν έχει έναν Φίλιππο να σε πέρνει τηλέφωνα 12 τα μεσάνυχτα.Δεν έχει μία Δανάη και μία Αγγελική να γελάτε μαζί στα Αγγλικά.Δεν έχει μία Χριστίνα να μιλάτε για χίλια δύο πράγματα και να κάνετε καλαμπούρια.Δεν έχει  ένα Δάλλα να σε κάνει να σκας στα γέλια.Δεν έχει μία Patty να σου τραγουδάει και να σου μιλάει για Harry Potter.Δεν έχει ένα Δημήτρη να είναι ένας απίστευτα γλυκός tsundere.Δεν έχει εκείνο το κορίτσι με τα μεγάλα μάτια γεμάτα παιδική αθωότητα και χαρά,με το χαμόγελο των 100 watt και το μυαλό της γεμάτο όνειρα.Ήταν γεμάτη ελπίδες για το μέλλον και η ψυχή της ήταν τόσο φωτεινή όσο η πόλη που έβλεπε τα βράδια από τη τζαμαρία της.Που εμπιστεύοταν τους άλλους ακόμα και αν ήξερε πως θα την πλήγωναν.Εκείνο το κορίτσι που πολύ πριν γίνει SugarPinkSunFlower,ζούσε για το μέλλον της και όχι για το παρελθόν.

   Nαι,ξέρω πως αυτό δεν είναι σωστό.Ξέρω πως κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να αφήσω πίσω το παρελθόν και να προχωρήσω.Όχι,όχι να ξεχάσω.Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτά τα χρόνια που έζησα στην Αθήνα,πιθανόν γιατί ήταν από τα καλύτερα μου.Αλλά θα αναγκαστώ να προχωρήσω.Ακόμα και αν αυτό με κάνει να αισθάνομαι πως έτσι προδίδω όλα τα άτομα που ξέρω εκεί.Αυτό που με ανησυχεί είναι,πότε θα γίνει αυτό;


And I find it kind of funny,I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying are the best I've ever had.







   

5 σχόλια:

  1. Συμβαίνει σε όλους. Κι εγώ έχω περάσει φάσεις παρελθοντολαγνείας (για να μην πω ότι είμαι σχεδόν μόνιμα έτσι), ειδικά όταν αυτό είναι τόσο όμορφο που βάζει κάτω το παρόν και το μέλλον.
    Θα σου περάσει... λογικά :Ρ Υπομονή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Virgilia Ναι,ελπίζω να περάσει...απλά με έχει επηρεάσει τόσο έντονα επειδή είναι η πρώτη που περνάω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Tα ίδια αισθανόμουν και εγώ πριν μερικά χρόνια όταν αναγκάστηκα να μείνω Κέρκυρα για ένα χρόνο εξαιτίας της δουλειάς των γονιών μου.Αρχικά μου φαινόταν φρικτό και η ιδέα να μείνω μακριά από τους φίλους μου με τρόμαζε.Όμως ο χρόνος πέρασε γρήγορα και τώρα το βλέπω ως μια ακόμη εμπειρία,μη σου πω ότι αισθάνομαι τυχερή που την έζησα.Και μια συμβουλή βγες έξω απόλαυσε το και είμαι σίγουρη ότι θα αρχίσεις να βλέπεις τα πράγματα με άλλο μάτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. zwi Με κάνει να νιώθω ελαφρώς καλύτερα το γεγονός ότι δεν είμαι η μόνη που έχει περάσει τέτοια φάση.Τελικά ίσως έχεις ίδιο.Είναι μία εμπειρία.Θα κρατήσει βέβαια παραπάνω από ένα χρόνο(πολύ παραπάνω)αλλά ίσως βγει κάτι καλό από το όλο θέμα.
    Όσο για την συμβουλή,ευχαριστώ αλλά δυστυχώς δεν νομίζω ότι θα το κάνω.Είμαι από τα άτομα που πρέπει κυριολεκτικά να τα σύρεις για να βγουν έξω με άλλα άτομα.Πρέπει πρώτα να σιγουρευτώ πως δεν τους είμαι βάρος και μετά.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΟΥ ΠΟΣΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΝΑ ΓΕΛΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΦΟΥ ΤΟΣΟ ΣΟΥ ΕΧΟΥΝ ΛΕΙΨΕΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ....ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΩΣ ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ...ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΜΑΖΙ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ...ΤΙ ΤΕΛΕΙΑ !! ΝΑ ΤΩΡΑ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΚΛΑΨΩ...!!:(

    ΑπάντησηΔιαγραφή