Δεν έχω ίντερνετ!Αυτός είναι ο λόγος που δεν γράφω,οπότε συγχωρήστε με για την απουσία μου αυτή!

What a lot we lost when we stopped writing letters.You can't reread a phone call.

   Λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με τη διαδικασία του να στέλνεις γράμματα.Με το να περιμένεις με ανυπομονησία την απάντηση σου.Με το να σκίζεις βιαστικά τον φάκελο και να βγάζεις από μέσα φύλλα γεμάτα από γνωστούς γραφικούς χαρακτήρες.Με το να ανυπομονείς να απαντήσεις για άλλη μία φορά.Με το να ξαναδιαβάζεις τα ίδια γράμματα μετά από καιρό.Και,τέλος,να ξαναζείς το ίδιο καρουζέλ συναισθημάτων άλλη μία φορά.

   Θυμάμαι από μικρή πως η μαμά μου συνήθιζε να μαζεύεται με τις φίλες τις και να διαβάζουν μαζί γράμματα που έστελναν η μία στην άλλη την περίοδο των σπουδών τους.Ολόκληρες κυριακάτικες ώρες γέμιζαν με αυτόν τον τρόπο,με γέλια και αναμνήσεις πάνω από καφέδες και,κιτρινισμένα πλέον από τον χρόνο,χαρτιά.Μέσα από αυτά τα γράμματα έμαθα πολλά πράγματα για τη μαμά μου και αυτό γιατί εκεί μέσα έβγαζε τον νεανικό της εαυτό.Έγραφε τα νέα της,τις προσδοκίες της και γενικά φαινόταν διαφορετική από ότι την είχα συνηθίσει.Πιο ήρεμη και χαλαρή.Λογικό,αφού μέσα στα γράμματα μπορείς συχνά να εκφραστείς καλύτερα.Τότε πήρα την απόφαση να επικοινωνώ και εγώ κάποια στιγμή στη ζωή μου μέσω αλληλογραφίας.Δυστυχώς,μετά το ξέχασα.

   Τι κρίμα που οι περισσότεροι χρησιμοποιούν μόνο τα τηλέφωνα.Θέλω να πω,είναι βολικά και γρήγορα αλλά δεν συγκρίνονται με την αλληλογραφία.Αν δεν με πιστεύετε δοκιμάστε το...και θα με θυμηθείτε.

   Και τώρα με συγχωρείτε που δεν θα γράψω περισσότερα αλλά πρέπει να απαντήσω σε ένα γράμμα....

   

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς!

Μακροπρόθεσμα, ο απαισιόδοξος μπορεί να αποδειχθεί σωστός, αλλά ο αισιόδοξος περνάει καλύτερα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.


Ο αισιόδοξος βλέπει το τριαντάφυλλο και όχι τα αγκάθια του. Ο απαισιόδοξος κοιτάζει τα αγκάθια χωρίς να βλέπει το τριαντάφυλλο. 


Η ευτυχία εξαρτάται από τον εαυτό μας


Η μοναδική απόλαυση στον κόσμο είναι να ξεκινήσεις. 

Οι στιγμές χαράς που απολαμβάνουμε μας πιάνουν απροετοίμαστους. Δεν είναι ότι τις κατακτάμε αλλά ότι μας κατακτάνε.

Ξυπνάω κάθε πρωί με μια μεγάλη επιθυμία να ζήσω χαρούμενα.

Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους.

Δεν υπαρχει κλειδι για τη αισιοδοξία. Η πορτα ειναι παντα ανοιχτη

Είμαστε η μεγαλύτερή μας έκπληξη

Η διαρκής αισιοδοξία πολλαπλασιάζει τη δύναμη.

Στη ζωή υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι. Οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο. Αν όμως η ανθρωπότητα έφτασε ως εδώ, αυτό το χρωστάει στους αισιόδοξους. 

Η λάσπη είναι η αρχή για να χτίσεις έναν πύργο.

Το παν δεν είναι να αποφεύγεις την καταιγίδα, αλλά να μη χάσεις τη ζωή σου μέσα σ αυτήν. Μετά ο ήλιος ξαναβγαίνει και η ζωή συνεχίζεται.

Μην αφήσεις το κύμα να σε βγάλει όπου θέλει. Δες πως κινείται , και χάραξε τη δική σου πορεία.

Η τύχη δεν βοηθάει ποτέ αυτούς που δεν βοηθούν τον εαυτό τους.

Ζώντας στο παρελθόν

   Πριν λίγες μέρες έκανα μία τρομαχτική διαπίστωση.Ότι και να συμβαίνει,εγώ είμαι πάντα αρνητική.Δεν θέλω να κάνω τίποτα.Απολύτως τίποτα.Είτε αυτό είναι μία βόλτα στο Ηράκλειο είτε να πεταχτώ στη Νανά και τη Μαρία για να μην είμαι μόνη μου.Οι συζητήσεις μου με τη μαμά μου πάνε κάπως έτσι:

-Sugar-chan,γιατί δεν πας λίγο πάνω στη Νανά;Να σηκωθείς και από αυτόν τον υπολογιστή!
-Μπα,βαριέμαι...
-Μα δεν κανείς και τίποτα άλλο!Όλο βαρίεσαι!Πέρυσι με είχες πρήξεις πως ήθελες βόλτες και τώρα που μπορείς να απολαύσεις φύση και καθαρό αέρα δεν βγαίνεις από το δωμάτιο!Σου αρέσει να είσαι μόνη σου;
-Ναι. 
 
   Και είναι αλήθεια.Εδώ μου αρέσει να είμαι μόνη μου.Τουλάχιστον,παραπάνω από όταν ήμουν στην Αθήνα.Κάθομαι και ή σκαρώνω ιστορίες στο μυαλό μου ή θυμάμαι τη ζωή μου πέρυσι λες και είμαι ηλικιωμένη και θυμάμαι την παιδική μου ηλικία.Αλλά αλήθεια τα πράγματα πέρυσι ήταν τόσο διαφορετικά.Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως 12 μήνες μετά όλα θα έμοιαζαν λες και πέρασαν αιώνες.Όχι μόνο για εμένα αλλά και για τους περισσότερους γνωστούς μου.Αυτό είναι το αγαπημένο μου θέμα σκέψης.Πως θα έμοιαζαν τα πράγματα αν δεν είχα φύγει;Αν δεν είχαν συμβεί όλες αυτές οι αλλαγές;

   Τώρα,φοβάμαι πως σας έχω δώσει την εντύπωση πως η ζωή μου εδώ είναι απολύτως χάλια και δεν υπάρχει τίποτα θετικό.Αντιθέτως,η ζωή μου είναι κανονική,απλά όχι τόσο ενδιαφέρουσα όσο πέρυσι.Δεν είναι αυτό το πρόβλημα.Το θέμα είναι πως υπάρχουν θετικά,ΕΓΩ αρνούμαι να τα δω και να τα αναγνωρίσω!Εθελοτυφλώ και αυτό είναι που με τρομάζει.Δεν είναι πως το μέρος αυτό δεν έχει πράγματα να ασχοληθείς.Άλλα πράγματα δεν έχει...

   Δεν έχει μία Εύα να είναι η καλύτερη και η πιο awesome nee-chan του κόσμου.Δεν έχει μία Κωνσταντίνα να σε καθησυχάζει και να συμπεριφέρεται σαν άγγελος.Δεν έχει μία Babaloo να χοροπηδάς μαζί της,όταν είστε ενθουσιασμένες.Δεν έχει έναν Θοδωρή να ακολουθείς από πίσω και να ελπίζεις πως κάποια μέρα τα τιρκουάζ μάτια αυτά θα πέσουν πάνω σου.Δεν έχει έναν Φίλιππο να σε πέρνει τηλέφωνα 12 τα μεσάνυχτα.Δεν έχει μία Δανάη και μία Αγγελική να γελάτε μαζί στα Αγγλικά.Δεν έχει μία Χριστίνα να μιλάτε για χίλια δύο πράγματα και να κάνετε καλαμπούρια.Δεν έχει  ένα Δάλλα να σε κάνει να σκας στα γέλια.Δεν έχει μία Patty να σου τραγουδάει και να σου μιλάει για Harry Potter.Δεν έχει ένα Δημήτρη να είναι ένας απίστευτα γλυκός tsundere.Δεν έχει εκείνο το κορίτσι με τα μεγάλα μάτια γεμάτα παιδική αθωότητα και χαρά,με το χαμόγελο των 100 watt και το μυαλό της γεμάτο όνειρα.Ήταν γεμάτη ελπίδες για το μέλλον και η ψυχή της ήταν τόσο φωτεινή όσο η πόλη που έβλεπε τα βράδια από τη τζαμαρία της.Που εμπιστεύοταν τους άλλους ακόμα και αν ήξερε πως θα την πλήγωναν.Εκείνο το κορίτσι που πολύ πριν γίνει SugarPinkSunFlower,ζούσε για το μέλλον της και όχι για το παρελθόν.

   Nαι,ξέρω πως αυτό δεν είναι σωστό.Ξέρω πως κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να αφήσω πίσω το παρελθόν και να προχωρήσω.Όχι,όχι να ξεχάσω.Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτά τα χρόνια που έζησα στην Αθήνα,πιθανόν γιατί ήταν από τα καλύτερα μου.Αλλά θα αναγκαστώ να προχωρήσω.Ακόμα και αν αυτό με κάνει να αισθάνομαι πως έτσι προδίδω όλα τα άτομα που ξέρω εκεί.Αυτό που με ανησυχεί είναι,πότε θα γίνει αυτό;

And I find it kind of funny,I find it kind of sad

The dreams in which I'm dying are the best I've ever had.